Onze persoonlijke diagnose van de media

woensdag 2 januari 2008

Ex-leerling

Eindelijk heb ik het te pakken! Bloed, zweet en tranen heb ik ervoor gelaten, maar zaterdag mag ik het eindelijk afhalen : mijn rijbewijs. Twee pogingen had ik nodig om dit roze papiertje te bemachtigen. De eerste poging liep faliekant af, toen ik op de terugweg naar het examencentrum besloot om te gaan spookrijden. Vorige maandag was het lot mij gunstiger gezind. Zonder andere weggebruikers in levensgevaar te brengen, geraakte ik terug op de parking van het examencentrum. Daar sprak de examinator de volgende zaligmakende woorden : “Voor mij is dit een voldoende.” Ik moet hier wel mijn dank betuigen aan de oude dame op de fiets. Toen ik nietsvermoedend in een zone dertig beland was, belette zij mij om vijftig te rijden.

Om zeer uiteenlopende redenen zijn zowel mijn vrienden, mijn vader als ikzelf heel tevreden dat ik op tweeëntwintigjarige leeftijd eindelijk mijn rijbewijs behaald heb. Mijn vrienden, die al dachten dat ik altijd met de fiets zou blijven rijden, zijn vooral blij omdat ze er een nieuwe BOB bijhebben. Mijn vader is vooral opgetogen met zijn herwonnen zondagsrust. Het voorbije jaar hebben we op zondag immers talloze uren in de auto doorgebracht en dat liep niet altijd van een leien dakje. Stelt u zich de volgende situatie voor : een smalle straat waarin vele auto’s geparkeerd staan en waar tweerichtingsverkeer toegelaten is. Daar zonder kleerscheuren doorraken, is geen sinecure voor een onervaren automobilist. Mijn vader heeft waarschijnlijk meer dan één keer gedacht dat zijn laatste uur geslagen had of dat er op zijn minst een zijspiegel zou sneuvelen. We zijn dan ook verscheidene keren op voet van oorlog thuis gekomen.

Ikzelf ben vooral opgelucht, omdat ik nooit meer die vreselijke L op de achteruit moet plakken. In het verkeer heeft die L namelijk de werking van een rode lap op een stier. Automobilisten willen je zo vlug mogelijk voorbijrijden, want een leerling respecteert de verkeersregels en dat wekt natuurlijk wrevel op. Enkel een leerling houdt zich immers aan die belachelijke snelheidsbeperkingen en verleent voorrang van rechts. Ik denk dat ik meerdere chauffeurs geïrriteerd heb door mij braafjes aan de maximumsnelheid te houden en netjes te stoppen voor elke voetganger aan het zebrapad.

Maar beste mede-automoblisten, zaterdag ben ik in het bezit van mijn rijbewijs en vanaf dan zal ik nooit meer mijn richtingaanwijzers gebruiken als ik een rotonde afrijd, nooit meer stoppen aan een zebrapad en nooit meer voorrang van rechts verlenen. Want alles mag vanaf de dag dat je je rijbewijs haalt!