Dieren worden steeds vaker het slachtoffer van mooi verpakte dierenmishandeling. En dat op een moment dat dierenrechtenorganisaties de koude en regen aan stationsingangen, supermarkten en andere openbare plaatsen trotseren. Ze schreeuwen de ziel uit hun lijf om de edele delen van het varken of de lever van de gans te redden. Verborgen dierenmishandeling is zo subtiel, dat het makkelijk door de mazen van het Gaia- en Greenpeacenet kan kruipen.
Steeds vaker zie je minuscule honden als een sleutelhanger aan de tas van een meid op hoge hakken bengelen. Je reinste dierenmishandeling! Afgelopen weekend zag ik een hondje bijna stikken in een Louis Vuitton-tas. Het diertje snakte in zijn roze trainingspakje naar adem, terwijl zijn bazin in een bak met afgeprijsde nagellak rommelde. Op het eerste gezicht lijkt hier geen sprake te zijn van mishandeling: de donzige ratjes krijgen voldoende te eten en worden de hele dag door hun baasjes vergezeld. Neen het gaat hier niet om de ouderwetse vorm van dierenleed, waarbij sprake is van uitgemergelde honden die de hele dag in de tuin staan te janken. Het betreft een uiterst subtiele vorm, waarbij een dier tot een exclusief object -ja bijna tot een statussymbool- wordt gereduceerd.
De luxeobjecten worden in strakke topjes gekleed, met parfum bespoten en wekelijks in bad gestopt. Andere honden besnuffelen, in de modder rollen of in de plassen spelen, gaan aan de exclusieve diertjes voorbij. Hond zijn past nu eenmaal niet in een handtas waar honderden euro’s voor werden neergeteld. Een ander fenomeen dat ingaat tegen de rechten van het dier zijn de Martin Gaus-scholen, waar honden worden getraind om door tunnels te lopen en flik flakken uit te voeren zonder hun evenwicht te verliezen.
Nu zijn het niet alleen de gedomesticeerde familieleden van de wolf, die de afgelopen jaren hun vrijheid verloren. Reclame’s van kattenvoer doen mensen diep in hun portefeuille tasten om hun Sheba of Whiskas in huis te halen. Het kostbare wezentje wordt vervolgens van de buitenwereld afgesloten om het voor potentiële dieven te behoeden. De nagels –en de trots- van het dier moeten er ook aan geloven. Meubilair is niet tegen kattenklauwen bestand. Naast de traditionele huisdieren komen steeds vaker exotische exemplaren in mensenhanden terecht. Nachtdieren verliezen hun bioritme en warmwatervissen sterven in koude aquaria. Dieren worden dan misschien niet meer voor karren gespannen, maar is een leven als versiersel of attractie dan zoveel beter? De mens is van nature een egoïstisch wezen, dat de zwakkeren steeds naar zijn hand zal zetten. Het lastdier is in de 21ste eeuw een objectdier geworden.
woensdag 26 december 2007
donderdag 20 december 2007
Treinconversaties
Treinen. Ze rijden niet altijd even stipt. Zo heb ik deze week al elke morgen de aansluiting met mijn bus gemist. Gelukkig heb ik dan gezelschap dat samen met mij staat te bevriezen aan de bushalte. Anders zou ik niet zo positief blijven over het openbaar vervoer. En als milieubewuste mens kan je moeilijk anders. Wat voor zin heeft het om overal te verkondigen dat je geen papier mag verspillen, als je die kleine goede daad ongedaan maakt door koning auto te laten regeren. Nee, ik ben vastbesloten om binnen het jaar mijn rijbewijs te halen, om het dan zo weinig mogelijk te gebruiken. Afhankelijk zijn van anderen, past niet zo goed in mijn toekomstplan. Maar daarvoor zet ik mijn groene principes niet aan de kant. Als het kan, spoor ik.
Vertragingen hebben trouwens ook zo hun voordelen. Ik heb bijvoorbeeld nog geen enkele keer de trein gemist deze week. Niet toen de bus naar het station in de file stond, en niet toen ik weer eens te laat vertrokken was, omdat ik op het laatste nippertje toch nog die andere schoenen aan wou. En als je dan toch je trein mist, omdat je je mascara niet meteen vond, dan zeg je maar dat je trein een half uur vertraging had. Wie gelooft dat niet, met al die stakingen.
Bovendien is elke treinreis weer een geweldige inspiratiebron. Op de trein hoor je dan ook de gekste dingen. Ongewild volg je conversaties over zwangerschap en de details van de bevalling kunnen je onmogelijk ontgaan. De hele wagon moet weten hoeveel centimeters ontsluiting er was en of de vagina geknipt of gescheurd werd. Geprezen zij de vrouw die na zo’n filmische beschrijving nog romantische gedachten koestert en wegdroomt bij de gedachte aan een kindje.
Maar treingesprekken hoeven niet altijd huiveringwekkend of irritant te zijn. Gisterenavond hoorde ik een moeder vertellen dat haar zoontje besloten had om later homo te worden. Voor de zekerheid vroeg moederlief of haar zoontje wel wist wat dat was. “Ja, dat zijn twee papa’s in plaats van een mama en een papa.” De jongen was dus goed geïnformeerd. En hij had ook een grondige reden om voor het homohuwelijk te kiezen. “Meisjes schminken zich altijd en dat is zo vies om te kussen.” Voor zo’n gesprek wil je toch gerust je bus missen.
zondag 16 december 2007
Een witte kerst in het Witte Huis
Dat de elektriciteitsrekening van een gemiddeld Amerikaans gezin tijdens de wintermaanden hoog oploopt om de gloeiende herten, blozende kerstmannen en fonkelende fluolampjes de hele avond en nacht te laten branden, wist u waarschijnlijk al langer. Maar dat het Witte Huis ook kerstfilmpjes maakt, is u misschien nog niet bekend.
De VS zouden de VS niet zijn als ook de president niet aan het kerstgebeuren zou deelnemen. Sinds enkele jaren luidt het Witte Huis de kerstperiode in met een stevig stukje cinema. Dit jaar spelen niet alleen het gezin Bush en hun Schotse Terriër, Barney, een rol in de kerstprent, maar ook de Britse ex-premier Tony Blair.
De plot van de nieuwe Holiday in the National Park is eenvoudig: Barney droomt ervan om ‘park ranger’ te worden en krijgt daarbij de hulp van president Bush, zijn vrouw Laura en hun tweeling. Wanneer Barney zijn doel heeft bereikt, wordt hij door Blair gefeliciteerd: "Ik vind het altijd fijn als het goed gaat met de Schotten."
Barney en zijn zusje Miss Beazley speelden reeds in negen films: Barney Cam I (2002), Barney and Spot's Winter Wonderland (2003), Barney Reloaded (Barney Cam II, 2003), Where in the White House is Miss Beazley? (Barney Cam III, 2004), Barney has found Miss Beazley (2005), Barney and Miss Beazley's Spring Garden Tour (2005), A Very Beazley Christmas (Barney Cam IV, 2005), Barney's Holiday Extravaganza (Barney Cam V, 2006) en My Barney Valentine (2007).
Een fragment uit Holiday in the National Park kan u hier zien:
De andere Barneyfilms kan u bekijken op de officiële website van het Witte Huis: http://www.whitehouse.gov/barney/
De VS zouden de VS niet zijn als ook de president niet aan het kerstgebeuren zou deelnemen. Sinds enkele jaren luidt het Witte Huis de kerstperiode in met een stevig stukje cinema. Dit jaar spelen niet alleen het gezin Bush en hun Schotse Terriër, Barney, een rol in de kerstprent, maar ook de Britse ex-premier Tony Blair.
De plot van de nieuwe Holiday in the National Park is eenvoudig: Barney droomt ervan om ‘park ranger’ te worden en krijgt daarbij de hulp van president Bush, zijn vrouw Laura en hun tweeling. Wanneer Barney zijn doel heeft bereikt, wordt hij door Blair gefeliciteerd: "Ik vind het altijd fijn als het goed gaat met de Schotten."
Barney en zijn zusje Miss Beazley speelden reeds in negen films: Barney Cam I (2002), Barney and Spot's Winter Wonderland (2003), Barney Reloaded (Barney Cam II, 2003), Where in the White House is Miss Beazley? (Barney Cam III, 2004), Barney has found Miss Beazley (2005), Barney and Miss Beazley's Spring Garden Tour (2005), A Very Beazley Christmas (Barney Cam IV, 2005), Barney's Holiday Extravaganza (Barney Cam V, 2006) en My Barney Valentine (2007).
Een fragment uit Holiday in the National Park kan u hier zien:
De andere Barneyfilms kan u bekijken op de officiële website van het Witte Huis: http://www.whitehouse.gov/barney/
zaterdag 15 december 2007
Hoe moet het verder met Tom Vannoppen?
Begin deze week vielen er ontslagen bij veldritteam Sunweb-Projob. Niet alleen David Willemsens en Jonathan Page mogen op zoek naar een andere ploeg, ook Tom Vannoppen staat op straat. De Limburger, binnengehaald als één van de kopmannen van het team, kan de verwachtingen niet inlossen. Jurgen Mettepennigen kondigde eerder al aan dat hij zijn ploeg grondig zou wijzigen. Hij liet zich toen ontvallen dat hij Vannoppen als mens nog steeds waardeerde, maar dat hij hem als crosser niet langer in zijn team kon dulden.
Vannoppen streek bij Sunweb-Projob immers een riant loon op, maar de prestaties bleven uit. Nadat hij in 2002 vice-wereldkampioen veldrijden werd, voorspelden velen hem een mooie toekomst. Een nieuw Belgisch talent stond klaar om zich bij de top te voegen. Op enkele mooie prestaties na, kon Vannoppen niet veel potten breken in het veld. We moeten echter wel toegeven dat het niet makkelijk is om tegen talenten zoals Nys en Wellens te strijden.
De Limburger heeft echter zijn reputatie niet mee. Hij staat er om bekend graag een feestje te bouwen, ook tijdens het seizoen. Als de prestaties tegenvallen, wordt daar maar al te graag naar verwezen. Vorig seizoen kampte Vannoppen met een zware depressie, waardoor hij bijna niet aan veldrijden toekwam. Toen werd hij nog gesteund door Mettepenningen, maar ook voor hem is deze winter de maat vol. Ook nu presteert zijn kopman, door een val in veldrit van Ardooie, niet op een behoorlijk niveau.
Vannoppen reageerde ontgoocheld op zijn ontslag. Hij wil de volgende twee weken bewijzen dat zijn ontslag onterecht was. Deze namiddag behaalde hij een negentiende plaats in de veldrit in Essen, maar of dit genoeg is om mogelijke werkgevers te overtuigen, valt nog af te wachten. Vanaf januari kan hij wel terecht in de B-ploeg van Sunweb. Dit wil zeggen koersen bij de elites zonder contract voor een trui,een broek en een fiets. Vannoppen liet echter al weten dat hij een terugkeer naar de elites zonder contract niet ziet zitten. Een veldrijder met zoveel talent hoort daar inderdaad niet thuis. Hopelijk heeft zijn ontslag hem wakker geschud en krijgt hij zijn carrière weer op het juiste spoor.
Vannoppen streek bij Sunweb-Projob immers een riant loon op, maar de prestaties bleven uit. Nadat hij in 2002 vice-wereldkampioen veldrijden werd, voorspelden velen hem een mooie toekomst. Een nieuw Belgisch talent stond klaar om zich bij de top te voegen. Op enkele mooie prestaties na, kon Vannoppen niet veel potten breken in het veld. We moeten echter wel toegeven dat het niet makkelijk is om tegen talenten zoals Nys en Wellens te strijden.
De Limburger heeft echter zijn reputatie niet mee. Hij staat er om bekend graag een feestje te bouwen, ook tijdens het seizoen. Als de prestaties tegenvallen, wordt daar maar al te graag naar verwezen. Vorig seizoen kampte Vannoppen met een zware depressie, waardoor hij bijna niet aan veldrijden toekwam. Toen werd hij nog gesteund door Mettepenningen, maar ook voor hem is deze winter de maat vol. Ook nu presteert zijn kopman, door een val in veldrit van Ardooie, niet op een behoorlijk niveau.
Vannoppen reageerde ontgoocheld op zijn ontslag. Hij wil de volgende twee weken bewijzen dat zijn ontslag onterecht was. Deze namiddag behaalde hij een negentiende plaats in de veldrit in Essen, maar of dit genoeg is om mogelijke werkgevers te overtuigen, valt nog af te wachten. Vanaf januari kan hij wel terecht in de B-ploeg van Sunweb. Dit wil zeggen koersen bij de elites zonder contract voor een trui,een broek en een fiets. Vannoppen liet echter al weten dat hij een terugkeer naar de elites zonder contract niet ziet zitten. Een veldrijder met zoveel talent hoort daar inderdaad niet thuis. Hopelijk heeft zijn ontslag hem wakker geschud en krijgt hij zijn carrière weer op het juiste spoor.
zaterdag 8 december 2007
Vino houdt wielrennen voor bekeken
"Ik sla de deur dicht en ga weg", met die woorden kondigde Alexander Vinokourov zijn afscheid van de wielersport aan. De Kazak werd uit de Tour gezet,omdat hij betrapt was op bloeddoping. Toen ook de tegenexpertise positief bleek, wees zijn team Astana hem de deur. Toch blijft Vino vechten voor eerherstel, maar fietsen dat doet hij niet meer.
In 1998 maakte de blonde kazak zijn profdebuut bij de Franse Casinoploeg, maar pas in 2003 leerde de buitenwereld Alexander Vinokourov kennen. Hij won Parijs-Nice en droeg zijn zege op aan zijn landgenoot Andrei Kivilev, die tijdens de rittenwedstrijd zwaar ten val kwam en overleed. De anders zo koele en stille Vinokourov klom zwaar geëmotioneerd op het hoogste podiumtrapje en maakte duidelijk dat hij en Andrei voor altijd samen zouden rijden.
Vinokourov wou zijn land zo graag een eerste tourzege schenken, maar deze droom kon hij niet waar maken. In 2005 botste hij op een beresterke Lance Armstrong en in 2006 werd zijn Astana-team uit de Tour geweerd. Verschillende renners uit het team werden immers in verband gebracht met Operacion Puerto. In 2007 zou het nu of nooit zijn voor de Kazak, maar een val in de vijfde rit stak daar een stokje voor. Het was een mirakel dat de volledig ingepakte Kazak nog twee ritten won. Enkele dagen later, toen bleek dat Vino zijn overwinningen niet zuiver had behaald, brak de hel los.
Vino houdt zijn onschuld nog steeds staande en beweert dat hij er in geluisd werd. "Het was een complot", zegt de Kazak. "De Europeanen moesten niets van de Kazakken van Astana weten." Als wielerfan hoop je samen met Vino dat hij gelijk heeft en dat hij niet de zoveelste dopingzondaar is, maar in feite kan je er niet omheen : na Ullrich en Basso is er weer een ster uit het wielerfirmament naar beneden gedonderd.
In 1998 maakte de blonde kazak zijn profdebuut bij de Franse Casinoploeg, maar pas in 2003 leerde de buitenwereld Alexander Vinokourov kennen. Hij won Parijs-Nice en droeg zijn zege op aan zijn landgenoot Andrei Kivilev, die tijdens de rittenwedstrijd zwaar ten val kwam en overleed. De anders zo koele en stille Vinokourov klom zwaar geëmotioneerd op het hoogste podiumtrapje en maakte duidelijk dat hij en Andrei voor altijd samen zouden rijden.
Vinokourov wou zijn land zo graag een eerste tourzege schenken, maar deze droom kon hij niet waar maken. In 2005 botste hij op een beresterke Lance Armstrong en in 2006 werd zijn Astana-team uit de Tour geweerd. Verschillende renners uit het team werden immers in verband gebracht met Operacion Puerto. In 2007 zou het nu of nooit zijn voor de Kazak, maar een val in de vijfde rit stak daar een stokje voor. Het was een mirakel dat de volledig ingepakte Kazak nog twee ritten won. Enkele dagen later, toen bleek dat Vino zijn overwinningen niet zuiver had behaald, brak de hel los.
Vino houdt zijn onschuld nog steeds staande en beweert dat hij er in geluisd werd. "Het was een complot", zegt de Kazak. "De Europeanen moesten niets van de Kazakken van Astana weten." Als wielerfan hoop je samen met Vino dat hij gelijk heeft en dat hij niet de zoveelste dopingzondaar is, maar in feite kan je er niet omheen : na Ullrich en Basso is er weer een ster uit het wielerfirmament naar beneden gedonderd.
donderdag 29 november 2007
Nostalgie op de televisie
'Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk. Ik ben behoorlijk vrolijk, zo vrolijk was ik nooit.'
Neen, dit is geen citaat van Leterme die blij is dat de communautaire eindmeet eindelijk in zicht is, maar de woorden van de donzige en moedige eend A. J. Kwak. Vraagt u zich ook af hoe de begin- en de eindtune van de jeugdserie Alfred Jodocus Kwak ook alweer klonken? Hoe het verhaal ging? En wie de personages waren? Een antwoord op al deze vragen vindt u op, de naam spreekt voor zich, het Jeugdsentimentportaal.
De maker van de website kreeg zeven jaar geleden het idee om al zijn geliefde tekenfilms samen te brengen, omdat er toen nauwelijks online informatie over te vinden was. Vandaag biedt het Jeugdsentimentportaal de bezoeker een flinke portie nostalgie aan: tekenfilms, jeugdseries en poppenseries van de jaren 70, 80 en 90 werden voor u geïnventariseerd en van de nodige afbeeldingen, liedjesteksten en weetjes voorzien. Boes, De Snorkels, Bouli, David de kabouter, Seabert, Babar,... Echt elke Tv-jeugdherinnering is op de website terug te vinden!
Voor u bestudeerd en goedgekeurd: http://www.jeugdsentimentportaal.net/
En omdat de sneeuwman, in tegenstelling tot de kerstman, dit jaar best wat vroeger mag komen: http://www.youtube.com/watch?v=FYXFSwlWxfI
Neen, dit is geen citaat van Leterme die blij is dat de communautaire eindmeet eindelijk in zicht is, maar de woorden van de donzige en moedige eend A. J. Kwak. Vraagt u zich ook af hoe de begin- en de eindtune van de jeugdserie Alfred Jodocus Kwak ook alweer klonken? Hoe het verhaal ging? En wie de personages waren? Een antwoord op al deze vragen vindt u op, de naam spreekt voor zich, het Jeugdsentimentportaal.
De maker van de website kreeg zeven jaar geleden het idee om al zijn geliefde tekenfilms samen te brengen, omdat er toen nauwelijks online informatie over te vinden was. Vandaag biedt het Jeugdsentimentportaal de bezoeker een flinke portie nostalgie aan: tekenfilms, jeugdseries en poppenseries van de jaren 70, 80 en 90 werden voor u geïnventariseerd en van de nodige afbeeldingen, liedjesteksten en weetjes voorzien. Boes, De Snorkels, Bouli, David de kabouter, Seabert, Babar,... Echt elke Tv-jeugdherinnering is op de website terug te vinden!
Voor u bestudeerd en goedgekeurd: http://www.jeugdsentimentportaal.net/
En omdat de sneeuwman, in tegenstelling tot de kerstman, dit jaar best wat vroeger mag komen: http://www.youtube.com/watch?v=FYXFSwlWxfI
donderdag 22 november 2007
De Slimste Mens
Annelies Rutten heeft gewonnen. Ik had het stiekem gehoopt. Of het er iets mee te maken heeft dat ze naast vrouwelijk, ook nog een naamgenoot én journaliste is, laat ik in het midden. Zeker is dat haar voorbereidend opzoekingswerk haar geholpen heeft.
In een interview met De Standaard zei Annelies Rutten dat ze voor de lol nog een atlas gelezen had. Dat bleek toch goed van pas te komen in het eindspel. Niet ieder mens somt moeiteloos de landen op die liggen tussen Guatemala en Colombia.
Volgens velen wordt De slimste mens dan ook te fanatiek. Hans Bourlon gaf ruiterlijk toe dat hij twaalfhonderd bladzijden volgepend had met weetjes. Eva Brems moest dan weer bekennen dat ze door haar wekelijkse portie Dag Allemaal veel had bijgeleerd.
Ook de Google-voorbereidingsmethode was erg in trek bij de kanditaten. Geheel terecht zo blijkt. Een Amerikaanse onderzoek heeft immers uitgewezen dat het Google-systeem sterke gelijkenissen vertoont met de werking van onze hersenen. Om te voorspellen welk woord iemand zal noemen als je hem of haar een beginletter geeft, is het Google-systeem het meest geschikt.
Dat systeem is gebaseerd op het idee dat de sites waarnaar veel links bestaan, belangrijker zijn dan die met minder links. Internetpagina's die zelf ook veel links hebben, wegen daarbij extra zwaar door. Ook in onze hersenen zouden er zulke links bestaan tussen woorden. En die links zouden wel eens versterkt kunnen worden door herhaling.
Wie Annelies Rutten wil opvolgen, weet dus wat gedaan.
In een interview met De Standaard zei Annelies Rutten dat ze voor de lol nog een atlas gelezen had. Dat bleek toch goed van pas te komen in het eindspel. Niet ieder mens somt moeiteloos de landen op die liggen tussen Guatemala en Colombia.
Volgens velen wordt De slimste mens dan ook te fanatiek. Hans Bourlon gaf ruiterlijk toe dat hij twaalfhonderd bladzijden volgepend had met weetjes. Eva Brems moest dan weer bekennen dat ze door haar wekelijkse portie Dag Allemaal veel had bijgeleerd.
Ook de Google-voorbereidingsmethode was erg in trek bij de kanditaten. Geheel terecht zo blijkt. Een Amerikaanse onderzoek heeft immers uitgewezen dat het Google-systeem sterke gelijkenissen vertoont met de werking van onze hersenen. Om te voorspellen welk woord iemand zal noemen als je hem of haar een beginletter geeft, is het Google-systeem het meest geschikt.
Dat systeem is gebaseerd op het idee dat de sites waarnaar veel links bestaan, belangrijker zijn dan die met minder links. Internetpagina's die zelf ook veel links hebben, wegen daarbij extra zwaar door. Ook in onze hersenen zouden er zulke links bestaan tussen woorden. En die links zouden wel eens versterkt kunnen worden door herhaling.
Wie Annelies Rutten wil opvolgen, weet dus wat gedaan.
Hij komt, hij komt
In Antwerpen verliep de intocht van de Sint vlekkeloos, maar in het Nederlandse Alkmaar deed er zich een probleem voor . Amerigo, het paard van de goedheilige man, had er die dag namelijk weinig zin in en wierp de Sint, voor de ogen van talrijke kinderen, op de grond. We mogen van geluk spreken dat de man er zijn baard en mijter niet bij verloor of talrijke kinderdromen waren in één klap aan diggelen geslagen.
Door het lawaai van de menigte bleek het jonge paard last te hebben van stress. Na enkele suikerklontjes was het dier weer te been, toch koos de Sint ervoor om zijn blijde intrede te voet verder te zetten. Hopelijk kan de Sint tijdens zijn nachtelijke tochten over de daken op een betrouwbaarder paard rekenen.
Klik hier als je het filmpje wil bekijken.http://www.zoomin.tv/videoplayer/index.cfm?id=268942&mode=normal&quality=2&pid=vumnwsblad
Door het lawaai van de menigte bleek het jonge paard last te hebben van stress. Na enkele suikerklontjes was het dier weer te been, toch koos de Sint ervoor om zijn blijde intrede te voet verder te zetten. Hopelijk kan de Sint tijdens zijn nachtelijke tochten over de daken op een betrouwbaarder paard rekenen.
Klik hier als je het filmpje wil bekijken.http://www.zoomin.tv/videoplayer/index.cfm?id=268942&mode=normal&quality=2&pid=vumnwsblad
zaterdag 17 november 2007
Op stap met Frans Deprez
Wouter Deprez doet de culturele centra vollopen sinds hij tot slimste mens gekroond werd. In augustus kreeg ik dan ook te horen dat alle kaartjes voor zijn nieuwste show al uitverkocht waren. "Misschien kunt u op de avond van de voorstelling nog eens langskomen", suggereerde de dame aan de ticketbalie. "Er staan hier altijd mensen die hun tickets nog willen doorverkopen of gereserveerde tickets worden niet afgehaald." Gisteren stelde ik mij strategisch op naast de balie en dankzij een aantal afzeggingen bij de vrouwenbond van Verrebroek, kon ik een plaatsje in de zaal bemachtigen.
In de nieuwe voorstelling "Eelt" kruipt Wouter Deprez in de huid van zijn vader Frans. Frans de meubelmaker is geboren en getogen in het West-Vlaamse Dadizele en al 47 jaar getrouwd met Rosa. Vier dagen geleden is hij van huis weggelopen en niemand weet waarom. In deze voorstelling probeert Wouter Deprez uit te zoeken wat er allemaal in het hoofd van zijn vader omgaat. Praten hebben vader en zoon immers nooit gedaan. Dit gegeven zet de toon van de voorstelling. Wie een vervolg op het hilarische "War" verwachtte, kwam bedrogen uit.
Vooraleer de show verder te zetten heeft Deprez een verzoek voor het publiek. "Iedereen is deze avond zijn vader", zegt hij "en kijkt door zijn ogen naar deze show." Vervolgens loodst Frans ons door zijn jeugdjaren onder de kerktoren van Dadizele. Hij vertelt over zijn ouders, de kermissen in het dorp en zijn eerste kus met Rosa. Zoals je van een tweeënzeventigjarige kunt verwachten, hekelt hij ook de gewoontes van de moderne mens.
De show gaat ook delicatere thema's niet uit de weg. De dood komt verschillende keren ter sprake. Frans wordt een dagje ouder en daarom gaat hij in het bos een mooie boom uitkiezen om zijn kist van te maken. Ook Rosa beleeft geen rustige oude dag. Zij krijgt kanker en moet onder het mes. Op de dag dat ze haar genezing gaat vieren met haar vriendinnen, loopt Frans weg van huis om na te denken over het leven en over de liefde.
"Eelt" is niet zo licht verteerbaar als "War". De harde kant van het leven wordt hier in de verf gezet, weliswaar afgewisseld met komische scénes zoals we die van Wouter Deprez gewoon zijn.
In de nieuwe voorstelling "Eelt" kruipt Wouter Deprez in de huid van zijn vader Frans. Frans de meubelmaker is geboren en getogen in het West-Vlaamse Dadizele en al 47 jaar getrouwd met Rosa. Vier dagen geleden is hij van huis weggelopen en niemand weet waarom. In deze voorstelling probeert Wouter Deprez uit te zoeken wat er allemaal in het hoofd van zijn vader omgaat. Praten hebben vader en zoon immers nooit gedaan. Dit gegeven zet de toon van de voorstelling. Wie een vervolg op het hilarische "War" verwachtte, kwam bedrogen uit.
Vooraleer de show verder te zetten heeft Deprez een verzoek voor het publiek. "Iedereen is deze avond zijn vader", zegt hij "en kijkt door zijn ogen naar deze show." Vervolgens loodst Frans ons door zijn jeugdjaren onder de kerktoren van Dadizele. Hij vertelt over zijn ouders, de kermissen in het dorp en zijn eerste kus met Rosa. Zoals je van een tweeënzeventigjarige kunt verwachten, hekelt hij ook de gewoontes van de moderne mens.
De show gaat ook delicatere thema's niet uit de weg. De dood komt verschillende keren ter sprake. Frans wordt een dagje ouder en daarom gaat hij in het bos een mooie boom uitkiezen om zijn kist van te maken. Ook Rosa beleeft geen rustige oude dag. Zij krijgt kanker en moet onder het mes. Op de dag dat ze haar genezing gaat vieren met haar vriendinnen, loopt Frans weg van huis om na te denken over het leven en over de liefde.
"Eelt" is niet zo licht verteerbaar als "War". De harde kant van het leven wordt hier in de verf gezet, weliswaar afgewisseld met komische scénes zoals we die van Wouter Deprez gewoon zijn.
vrijdag 16 november 2007
Bericht aan alle inbrekers
Als u van plan bent om uw inbrekerskwaliteiten uit te testen dit weekend, en het huis uwer keuze wil betreden via de luchtkoker, neem dan voldoende olie mee. U weet nooit of u vast komt te zitten.
Een Amerikaanse jongeman van 19 die een nachtelijk bezoekje wou brengen aan de kruidenier, ondervond dat een luchtkoker niet echt de ideale ingang was. Pas na een uur, zo meldt De Standaard online, werd de hulpkreet van de inbreker gehoord.
De hulpverleners moesten zijn T-shirt openknippen en konden hem alleen omhoog heisen, nadat ze slaolie langs de wanden van de koker hadden gegoten. Gelukkig dus dat de inbreker voor een kruidenierszaak had gekozen. Daardoor konden de hulpverleners de slaolie gewoon uit de rekken halen.
Nadat de ongelukkige uit zijn benarde situatie was bevrijd, liet de politie hem niet 'ontglippen' voegt De Standaard er nog fijntjes aan toe.
Robin Hood slaat opnieuw toe
De fanatieke bonnetjesknipper heeft opnieuw een grote buit binnengehaald. Hij slaagde erin om in winkelketen Blokker voor 48.511 euro producten te kopen, waarvoor hij slechts 60 cent moest neertellen. Gazet van Antwerpen maakte gisteren zijn identiteit bekend. Het gaat om Norbert Verswijver die zichzelf Robin Hood noemt, omdat hij de opbrengst niet voor zichzelf houdt, maar uitdeelt.
Verswijver had gezien dat de kortingsbonnen niet het opschrift 'niet cumuleerbaar' vermeldde. Op die manier kon hij een tv-toestel kopen met een kortingsbon van 20%, daarna voor het overige bedrag een nieuwe bon gebruiken enzoverder. Voor hij in het bijzijn van een deurwaarder naar de winkel stapte, had hij zich bij Test-Aankoop over het slagen van zijn plan geïnformeerd. Zijn actie was volgens de consumentenorganisatie volkomen legaal. Als de producten niet geleverd zouden worden, plant Verswijver naar de rechtbank te stappen.
Lees ook: http://erasmussers.blogspot.com/2007_10_01_archive.html
Verswijver had gezien dat de kortingsbonnen niet het opschrift 'niet cumuleerbaar' vermeldde. Op die manier kon hij een tv-toestel kopen met een kortingsbon van 20%, daarna voor het overige bedrag een nieuwe bon gebruiken enzoverder. Voor hij in het bijzijn van een deurwaarder naar de winkel stapte, had hij zich bij Test-Aankoop over het slagen van zijn plan geïnformeerd. Zijn actie was volgens de consumentenorganisatie volkomen legaal. Als de producten niet geleverd zouden worden, plant Verswijver naar de rechtbank te stappen.
Lees ook: http://erasmussers.blogspot.com/2007_10_01_archive.html
dinsdag 13 november 2007
Er wordt wat afgebakkeleid in deze electorale potpourri
Spellingsfanaten der Nederlanden verenigt u! Het Genootschap Onze Taal viert haar 75ste verjaardag. En hoe!
De taalminnende organisatie heeft op Youtube enkele filmpjes geplaatst, waarop het voormalige nieuwsanker van het NOS-journaal, Henny Stoel, prachtig gestileerde zinnen de wereld instuurt. Een normaal mens zou drie adempauzes nodig hebben, maar bij Henny stromen woorden zoals 'pais', 'putschist' en 'goochemerds' met veel 'bravoure' naar buiten. De auteur van de tongbrekers, Jaco de Kraker, is de kermis van Leterme en de zijnen niet ontgaan: 'Er wordt wat afgebakkeleid in deze electorale potpourri', horen we Henny zeggen.
Stoel leest het dictee dat naar de naam 'Op campagne' luistert, vanuit wat hoogswaarschijnlijk het hoofdkwartier van Onze Taal moet zijn: rechts in beeld zien we een kast, waarop de heilige boeken prijken. De Woordenlijst Nederlandse taal (het groene boekje) en de drie turven van het Groot Woordenboek der Nederlandse taal.
Het dictee wil een voorsmaakje zijn van het Groot Dictee der Nederlandse Taal, dat woensdag 19 december op Canvas en Nederland 1 zal worden uitgezonden. De spellingskraker bestaat uit zeven zinnen, waarvan er momenteel al vijf online staan. De overige twee verschijnen nog in de loop van deze week. Elk filmpje bevat één zin, waarvan de correcte schrijfwijze op de website van Onze Taal is terug te vinden.
Het dictee en de verbetering ervan vind je hier: http://www.onzetaal.nl/dictee
De taalminnende organisatie heeft op Youtube enkele filmpjes geplaatst, waarop het voormalige nieuwsanker van het NOS-journaal, Henny Stoel, prachtig gestileerde zinnen de wereld instuurt. Een normaal mens zou drie adempauzes nodig hebben, maar bij Henny stromen woorden zoals 'pais', 'putschist' en 'goochemerds' met veel 'bravoure' naar buiten. De auteur van de tongbrekers, Jaco de Kraker, is de kermis van Leterme en de zijnen niet ontgaan: 'Er wordt wat afgebakkeleid in deze electorale potpourri', horen we Henny zeggen.
Stoel leest het dictee dat naar de naam 'Op campagne' luistert, vanuit wat hoogswaarschijnlijk het hoofdkwartier van Onze Taal moet zijn: rechts in beeld zien we een kast, waarop de heilige boeken prijken. De Woordenlijst Nederlandse taal (het groene boekje) en de drie turven van het Groot Woordenboek der Nederlandse taal.
Het dictee wil een voorsmaakje zijn van het Groot Dictee der Nederlandse Taal, dat woensdag 19 december op Canvas en Nederland 1 zal worden uitgezonden. De spellingskraker bestaat uit zeven zinnen, waarvan er momenteel al vijf online staan. De overige twee verschijnen nog in de loop van deze week. Elk filmpje bevat één zin, waarvan de correcte schrijfwijze op de website van Onze Taal is terug te vinden.
Het dictee en de verbetering ervan vind je hier: http://www.onzetaal.nl/dictee
maandag 12 november 2007
Thierry Rebels
Indra Dewitte had het niet gemakkelijk gisteren. De presentatrice van De Zevende Dag modereerde een debat tussen Thierry Debels, auteur van het boek 'Hoe goed is het goede doel', en Dré Smessaert van Vredeseilanden. Debels was daarbij zo vriendelijk om steevast de vragen van Indra Dewitte te negeren. Hij vond die vragen dan ook niet relevant en stelde er daarom zelf enkele voor waar hij wel op in wou gaan.
Het is misschien een ideetje dat van pas kan komen nu de VRT moet besparen. Bij een interview schaf je de interviewer gewoon af, en laat je de geïnterviewde zelf vragen stellen die hij of zij dan uitgebreid kan beantwoorden. Dan hebben de kijkers ook geen last van medelijden met de interviewer, die koppig vragen blijft stellen.
Maar zolang het oude format gebruikt wordt, mag een journalist, zoals Debels zichzelf noemde, toch wat meer respect tonen voor zijn collega's. En niet alleen door de vragen van de interviewer te beantwoorden. Want door zichzelf journalist te noemen, maakt hij elke journalist belachelijk die wel weet dat drie artikels en de getuigenissen van twee ex-werknemers niet bepaald bronnen zijn om een heel boek op te baseren.
Het is misschien een ideetje dat van pas kan komen nu de VRT moet besparen. Bij een interview schaf je de interviewer gewoon af, en laat je de geïnterviewde zelf vragen stellen die hij of zij dan uitgebreid kan beantwoorden. Dan hebben de kijkers ook geen last van medelijden met de interviewer, die koppig vragen blijft stellen.
Maar zolang het oude format gebruikt wordt, mag een journalist, zoals Debels zichzelf noemde, toch wat meer respect tonen voor zijn collega's. En niet alleen door de vragen van de interviewer te beantwoorden. Want door zichzelf journalist te noemen, maakt hij elke journalist belachelijk die wel weet dat drie artikels en de getuigenissen van twee ex-werknemers niet bepaald bronnen zijn om een heel boek op te baseren.
vrijdag 9 november 2007
Op de vuist gaan met verf en doek
Heeft u er ooit al eens bij stilgestaan hoe een mens erin kan slagen honderden doeken per jaar te produceren? Daarnaast te boksen. De groten van de wereldliteratuur te lezen. En op een vrij moment ook nog Rubens en Van Gogh tot in het kleinste detail te bestuderen én te doorgronden. Kunstenaar Sam Dillemans (°1965) uit Borgerhout weet dit alles aan de hand van een strak tijdschema te combineren. 'Ik zie mijn vriendin 26 uur per week en vertoef 8 minuten per dag in een café om een koffie te drinken', vertelde hij in een documentaire, die Canvas vorige week dinsdag uitzond. De reportage laat de kijker een uur lang in het atelier van het buitenbeentje van de Belgische schilderkunst rondneuzen, terwijl hij zijn dagelijkse rituelen doorloopt.
Aan het begin van Dillemans' portret glijdt de camera door een openstaand raam de werk- en woonplaats van de kunstenaar naar binnen. Azure Ray weerklinkt door een oude cd-speler. Vervolgens wordt er ingezoomd op een tikkende oranje wekker. Dillemans zit gehurkt te schilderen met een kwast, waarvan de haren met moeite vanonder de dikke lagen verf te voorschijn komen: 'Ik verkies penselen die ik door en door ken. Voor mij zijn er 38 manieren om met een penseel over het doek te gaan.
'Dat hij nauwelijks erkenning voor zijn werk krijgt, lijkt hem weinig te kunnen schelen. Dillemans wil niet met de hedendaagse kunstenaars vergeleken worden noch tot hen behoren. Zijn grote voorbeelden zijn de oude meesters, zoals Rafaël, Titiaan en Poussin. Tijdens zijn jeugd was hij geobsedeerd door Vincent Van Gogh: 'Mijn mede-studenten moesten me aanspreken met Vincent en ik ondertekende alles met Van Gogh.' Schilderen wordt voor Dillemans pas een uitdaging wanneer hij zich aan groten zoals Picasso en Rubens probeert te meten. 'Nachten lang heb ik wakker gelegen, omdat ik weet dat ik hen nooit zal kunnen benaderen.'
Schilderen is voor de kunstenaar een zeer intense en fysieke beleving. Het lijkt alsof hij met het doek op de vuist gaat: met agressieve bewegingen worden dikke klodders verf aangebracht. Ook tijdens het boksen raakt Dillemans zijn agressiviteit kwijt. Terwijl de wekker tikt, slaat hij nat van het zweet tegen een boksbal.
De wekker gaat af. We zien Dillemans ommuurd door boeken koffie drinken. Zijn lectuur is bijna uitsluitend afkomstig van de kringloopwinkel: 'Ik krijg er een kick van wanneer ik wereldliteratuur voor minder dan een euro kan kopen.' Door het geïsoleerde leven dat hij leidt, beschouwt hij de boeken als zijn trouwste vrienden: 'Zij wijzen me er voortdurend op dat er nog zoveel is dat ik niet weet.'
Naar mijn mening is Sam Dillemans een kunstenaar die de moeite waard is om te ontdekken. De gedrevenheid waarmee hij schildert, slaat je bij een blik op zijn werken in het gezicht. De kracht waarmee de verf op doek is gezet, kan je als kijker bijna voelen. Dillemans is één van de weinige kunstenaars wiens leven volledig in het teken van de kunst staat. Het is daarom jammer dat hij binnen de Belgische kunstscène weinig erkenning krijgt.
Nieuwsgierig geworden? http://www.sam-dillemans.com/
Geen kerstgedoe voor 15 december
Deze morgen viel mijn mond open van verbazing. "Kerstmis in november : Britse toeristen vieren vervroegd eindejaar in Oostende" kopte mijn krant. Omdat de Britten de eindejaarsdagen graag thuis vieren, beleven de reismaatschappijen (en vooral de autocarindustrie) in december een dip. Reismaatschappij Hooverland organiseert daarom vroegtijdige Turkey en Tinselfeesten (Kalkoen en Kerstslinger).Busladingen Britten worden daarbij aangevoerd om in Oostende vervroegd Kerstmis en Nieuwjaar te vieren. Rare jongens die Britten! Wat echter niet in het artikel stond, was waarom een mens nu vervroegd kerstmis/nieuwjaar wil vieren. Ik vermoed dat de enthousiaste feestvierders het zelf ook niet goed weten.
Dit alles staat in schril contrast met de actie die radio 1 presentatoren Peeters & Pichal opgezet hebben. "In godsnaam : geen kerstgedoe voor 15 december" is hun slogan. Iedereen die een inbreuk op deze regel vaststelt, mag op de site reageren.Deze logica kan ik al beter volgen. Wie zet er nu immers een kerstboom vooraleer de goedheilige man van Spanje is langsgeweest? Een beetje respect voor de man zijn grijze haren zou toch op zijn plaats zijn. Daarom wil ik mij aansluiten bij de actie van Peeters & Pichal en roep ik iedereen op om hetzelfde te doen
Dit alles staat in schril contrast met de actie die radio 1 presentatoren Peeters & Pichal opgezet hebben. "In godsnaam : geen kerstgedoe voor 15 december" is hun slogan. Iedereen die een inbreuk op deze regel vaststelt, mag op de site reageren.Deze logica kan ik al beter volgen. Wie zet er nu immers een kerstboom vooraleer de goedheilige man van Spanje is langsgeweest? Een beetje respect voor de man zijn grijze haren zou toch op zijn plaats zijn. Daarom wil ik mij aansluiten bij de actie van Peeters & Pichal en roep ik iedereen op om hetzelfde te doen
donderdag 8 november 2007
Lede
U had er misschien nog nooit over gehoord. Laat staan dat u het wist liggen. Maar Lede is echt een hot item in het nieuws. Toegegeven, om tot die conclusie te komen, moet je ook de regionale krantenpagina's lezen en op de juiste momenten naar TV Oost zappen, maar Lede is niet weg te slaan uit het nieuws.
Met het beruchte Kasteel van Mesen haalde Lede vorig jaar zelfs een Terzake uitzending. Het kasteel, dat al jaren op instorten staat, verdient eigenlijk een volledig blogbericht, of zelfs een eigen blog, maar dat zou ons te ver leiden. Waar ik het over wil hebben, zijn de nieuwtjes in de krant waarmee elke aandachtige lezer zich tot een heuse Ledekenner zou kunnen omvormen.
Zo weet u ondertussen al dat er in Lede maïs groeit, of toch groeide, en dat die op bepaalde mensen een sterke aantrekkingskracht uitoefent. Die snoodaards wonen evenwel in een andere gemeente. Het gaat ons hier dus om de maïs.
Verder zou een krantenlezer ook kunnen weten dat er in Lede zowel honden- als paardeneigenaars wonen. Een extra troef is daarbij de kennis dat deze dierenliefhebbers niet gelijk behandeld worden. Hondeneigenaars moeten de cadeautjes van hun vierpotige vriend namelijk mooi opruimen, terwijl de paardeneigenaars de 'vijgen' van hun rijdier gewoon kunnen laten liggen. Dat de hondeneigenaars zich hierdoor gediscrimineerd voelen, was nieuws dat zelfs een mooie plaats kreeg in De Standaard.
Met kennis van de plaastelijke fauna en flora, bent u natuurlijk nog niet genoeg. U moet ook weten dat één van de jongste finalistes voor Miss Diamant 2007 uit Lede komt. Dat Brantano zijn eerste winkel opende in Lede. Dat de Academie voor Muziek en Woord er 100 jaar bestaat. Dat bussen met Leedse voetbalsupporters altijd iets speciaals zijn (ofwel vatten ze vlam, ofwel zijn het uitgebouwde brandweerwagens). En om te bewijzen dat Lede op geen enkel gebied achterblijft: het psychiatrisch centrum heeft een internetcafé.
Zo. Nu bent u op de hoogte. Voor meer Lede-nieuws verwijs ik u gewoon naar uw krant.
Met het beruchte Kasteel van Mesen haalde Lede vorig jaar zelfs een Terzake uitzending. Het kasteel, dat al jaren op instorten staat, verdient eigenlijk een volledig blogbericht, of zelfs een eigen blog, maar dat zou ons te ver leiden. Waar ik het over wil hebben, zijn de nieuwtjes in de krant waarmee elke aandachtige lezer zich tot een heuse Ledekenner zou kunnen omvormen.
Zo weet u ondertussen al dat er in Lede maïs groeit, of toch groeide, en dat die op bepaalde mensen een sterke aantrekkingskracht uitoefent. Die snoodaards wonen evenwel in een andere gemeente. Het gaat ons hier dus om de maïs.
Verder zou een krantenlezer ook kunnen weten dat er in Lede zowel honden- als paardeneigenaars wonen. Een extra troef is daarbij de kennis dat deze dierenliefhebbers niet gelijk behandeld worden. Hondeneigenaars moeten de cadeautjes van hun vierpotige vriend namelijk mooi opruimen, terwijl de paardeneigenaars de 'vijgen' van hun rijdier gewoon kunnen laten liggen. Dat de hondeneigenaars zich hierdoor gediscrimineerd voelen, was nieuws dat zelfs een mooie plaats kreeg in De Standaard.
Met kennis van de plaastelijke fauna en flora, bent u natuurlijk nog niet genoeg. U moet ook weten dat één van de jongste finalistes voor Miss Diamant 2007 uit Lede komt. Dat Brantano zijn eerste winkel opende in Lede. Dat de Academie voor Muziek en Woord er 100 jaar bestaat. Dat bussen met Leedse voetbalsupporters altijd iets speciaals zijn (ofwel vatten ze vlam, ofwel zijn het uitgebouwde brandweerwagens). En om te bewijzen dat Lede op geen enkel gebied achterblijft: het psychiatrisch centrum heeft een internetcafé.
Zo. Nu bent u op de hoogte. Voor meer Lede-nieuws verwijs ik u gewoon naar uw krant.
maandag 5 november 2007
BV's overrompelen de Boekenbeurs
Wie heeft er nu nog geen boek geschreven? Zo vatte de Gazet van Antwerpen de verzuchtingen van het publiek op de boekenbeurs samen. Het was ook de collega's van de televisie niet ontgaan dat er dit jaar heel wat BV's op de boekenbeurs zetelen. De Rode Loper bracht deze avond een kleine reportage over deze bekende (would be)schrijvers. Ze verkondigden natuurlijk allemaal dat ze het boek helemaal zelf geschreven hebben. Dominique Monami zei verrast te zijn van het schrijverstalent dat ze bezit. Enkel zangeres Natalia biechtte op dat haar boek geschreven werd door een ghost-writer.
Waarschijnlijk hebt u zich al meermaals afgevraagd hoe het de kleine Natalia op school en op internaat verging, wel dat komt u allemaal te weten in haar biografie. Er is echter voor ieder wat wils. Het penaltygeheim van Jean-Marie Pfaff, de rijmelarijen van Steph Goossens (alias Cois uit thuis), de fanbrieven van Kim Clijsters of de goede raad van tienermoeder Stephanie Planckaert u vindt het allemaal terug op de Antwerpse boekenbeurs.
De reportage van de rode loper eindigde met enkele beelden van de talrijk opgekomen massa die zich verdrong rond de standjes met de BV's. Deze stonden in scherp contrast met de beelden van een lege tafel waarachter auteur Bob Mendes werkloos zat toe te kijken. Waarschijnlijk zijn velen de speech van Erik Vlaminck, voorzitter van de Vlaamse Auteurvereniging, bij de opening van de boekenbeurs al lang vergeten. Hij zei : "De beschaamd en beduusd vertelde verhalen over bijtende armoe van gerespecteerde, maar oudere of door de commercie uitgerangeerde collega's zijn hallucinant." Met andere woorden : Schrijvers die hun vak kennen, kunnen met moeite leven van hun boeken. Maar een BV die tussendoor ook vlug nog een boekje schrijft, krijgt meer aandacht dan de "echte" schrijvers
Waarschijnlijk hebt u zich al meermaals afgevraagd hoe het de kleine Natalia op school en op internaat verging, wel dat komt u allemaal te weten in haar biografie. Er is echter voor ieder wat wils. Het penaltygeheim van Jean-Marie Pfaff, de rijmelarijen van Steph Goossens (alias Cois uit thuis), de fanbrieven van Kim Clijsters of de goede raad van tienermoeder Stephanie Planckaert u vindt het allemaal terug op de Antwerpse boekenbeurs.
De reportage van de rode loper eindigde met enkele beelden van de talrijk opgekomen massa die zich verdrong rond de standjes met de BV's. Deze stonden in scherp contrast met de beelden van een lege tafel waarachter auteur Bob Mendes werkloos zat toe te kijken. Waarschijnlijk zijn velen de speech van Erik Vlaminck, voorzitter van de Vlaamse Auteurvereniging, bij de opening van de boekenbeurs al lang vergeten. Hij zei : "De beschaamd en beduusd vertelde verhalen over bijtende armoe van gerespecteerde, maar oudere of door de commercie uitgerangeerde collega's zijn hallucinant." Met andere woorden : Schrijvers die hun vak kennen, kunnen met moeite leven van hun boeken. Maar een BV die tussendoor ook vlug nog een boekje schrijft, krijgt meer aandacht dan de "echte" schrijvers
donderdag 1 november 2007
Insecten op je bord
Gebakken sprinkhaan, zandkoekjes met meelwormpjes of noordzeetong op een bedje van geroosterde krekels. Binnenkort is het de normaalste zaak van de wereld. Of mogen we ‘binnenkort’ schrappen?
Volgens de Nederlandse professor Arnold Van Huis (o.a. in De Zevende Dag) eet al 80 percent van de wereldbevolking insecten. Wij zouden volgens diezelfde professor beter de meerderheid volgen. Insecten bevatten veel eiwitten en aminozuren. Daarmee zijn ze een geschikt vervangingsmiddel voor vlees. En dat zullen we binnenkort meer dan nodig hebben.
De veestapel is op dit moment niet groot genoeg om de groeiende wereldbevolking van vlees te voorzien. Bovendien is intensieve veeteelt één van de grootste oorzaken voor de opwarming van de aarde. Koeien produceren bijvoorbeeld zeer veel methaangas. Daarenboven moet al het vee ook gevoed worden. Er is dus niet alleen landbouwgrond nodig om de koeien te laten grazen, maar ook om er veevoedergewassen op te telen. En dat is er zeker in Europa niet voldoende.
Toch nog niet overtuigd? Aan de universiteit van Wageningen in Nederland loopt een onderzoek om de eiwitten van insecten grootschalig te produceren en te commercialiseren. Daardoor zouden we dan insecten kunnen eten zonder dat het eten eruit ziet als een insect. Misschien eten we binnenkort dus keverworsten.
Smakelijk!
Meer info vind je hier.
Voor andere links moet je hier zijn.
woensdag 31 oktober 2007
Leven van kortingsbonnen
Een man uit Merksem heeft van kortingsbonnen uitknippen zijn beroep gemaakt. Hij gaat elke dag op zoek naar promoties en bonnetjes, die hij vervolgens zo efficiënt mogelijk probeert te gebruiken. Zo slaagde de man er al in bij supermarkt Match een bestelling van 6.000 euro te plaatsen die hij, op vijf cent na, volledig met bons zal betalen. Ook Makro kwam al met de bonnenverzamelaar in aanraking. De man profiteerde van een promotie (waarbij je bij twee blikjes worst een karton bierblikjes gratis kreeg) door vier palets worsten te bestellen, waardoor hij recht had op 4.820 kartons bierblikjes.
Een journalist van de Gazet van Antwerpen kwam tijdens een interview met de bonnetjesknipper (die vermomd met hoed, pruik en bril onherkenbaar wenste te blijven) te weten dat de man handelt uit ongenoegen met de hoge prijzen die supermarkten voor etenswaren vragen:
”Ik doe dit uit onvrede. Ik vind dat we veel te veel moeten betalen voor de producten die in de winkels liggen. Er worden woekerwinsten gemaakt voor de beursspeculanten en de oprotpremies van topmanagers. Ik wil tonen wat er allemaal mogelijk is. Ik investeer nu vijf cent en kan voor 6.000 euro aan producten uitdelen aan anderen.”
Sven Pichal vroeg deze ochtend tijdens zijn radio 1-programma aan de journalist of de man nog tijd had voor iets anders. De laatste verklaarde dat de koopjesjager leeft van een uitkering en fulltime op zoek is naar interessante promoties. Om dezelfde resultaten te kunnen behalen, zal je dus niet alleen een schaar en een rekenmachine, maar ook veel tijd nodig hebben.
woensdag 24 oktober 2007
Kopzorgen
Een goede kop. Het is niet iedereen gegeven en het is niet iedereen gegeven er één te kunnen bedenken op het juiste moment.
Elke journalist zal wel zo zijn inspiratieloze dagen kennen. Ik had er alvast één vorige vrijdag. Toen ik geen originele invalshoek voor mijn artikel kon bedenken, dacht ik het alsnog te redden met een schitterende kop. De ingeving die ik toen kreeg, bleek al niet meer zo origineel toen ik nog even naar het persbericht keek, waarop ik mijn artikel had gebaseerd. Daarboven prijkte bijna letterlijk dezelfde titel.
Zaterdag had ik wel inspiratie. Mijn artikel had zelfs al een titel voor het geschreven was. Het was een studiegenoot van me die toen geen geschikte kop vond. Om hem wat te helpen, gaf ik mijn kop als voorbeeld, en ik bedacht er ook één voor hem. De volgende dag vertelde hij opgelucht dat hij een betere kop had gevonden. Die leek verdacht veel op de mijne.
Gisteren had Ellen titelproblemen. Een idee voor een goede titel bleef uit, dus begon ze maar met de tussenkopjes. Spijtig genoeg had ze net mijn artikel nagelezen op taalfouten. Haar eerste tussenkop was er eentje dat ook in mijn artikel stond.
Tijdelijk geheugenverlies, acute dementie of gewoon onoplettendheid? Wat we lezen blijkt in ieder geval niet altijd door te dringen tot ons bewustzijn. Vreemd toch dat we er dan onbewust wel inspiratie uit halen.
Elke journalist zal wel zo zijn inspiratieloze dagen kennen. Ik had er alvast één vorige vrijdag. Toen ik geen originele invalshoek voor mijn artikel kon bedenken, dacht ik het alsnog te redden met een schitterende kop. De ingeving die ik toen kreeg, bleek al niet meer zo origineel toen ik nog even naar het persbericht keek, waarop ik mijn artikel had gebaseerd. Daarboven prijkte bijna letterlijk dezelfde titel.
Zaterdag had ik wel inspiratie. Mijn artikel had zelfs al een titel voor het geschreven was. Het was een studiegenoot van me die toen geen geschikte kop vond. Om hem wat te helpen, gaf ik mijn kop als voorbeeld, en ik bedacht er ook één voor hem. De volgende dag vertelde hij opgelucht dat hij een betere kop had gevonden. Die leek verdacht veel op de mijne.
Gisteren had Ellen titelproblemen. Een idee voor een goede titel bleef uit, dus begon ze maar met de tussenkopjes. Spijtig genoeg had ze net mijn artikel nagelezen op taalfouten. Haar eerste tussenkop was er eentje dat ook in mijn artikel stond.
Tijdelijk geheugenverlies, acute dementie of gewoon onoplettendheid? Wat we lezen blijkt in ieder geval niet altijd door te dringen tot ons bewustzijn. Vreemd toch dat we er dan onbewust wel inspiratie uit halen.
dinsdag 23 oktober 2007
Auteur weigert hoogste literaire onderscheiding
De tijd dat auteurs boeken schreven om de kunst en alleen om de kunst, lijkt volledig achter ons te liggen. Dat bewees de Nederlandse schrijver Jeroen Brouwers vandaag.
De auteur liet aan de Nederlandse Taalunie weten dat hij de Prijs der Nederlandse Letteren 2007 niet in ontvangst kan nemen. Niet omdat de man daarvoor te bescheiden is, maar omdat hij het prijzengeld (toch een mooi bedrag van 16.000 euro) te laag vindt.
Op de website van het NRC-Handelsblad, wordt duidelijk dat Brouwers zich tekort voelt gedaan :
Je wordt naar de Parnassus getild en afgescheept met een aalmoes. Deze prijs wordt de Nobelprijs der Lage Landen genoemd en daar hebben de Nederlandse en Belgische regering, aangezien de prijs driejaarlijks wordt uitgereikt, samen het luttele bedrag van 2666 euro per jaar voor over.
Nu gebeurt het wel eens vaker dat laureaten een prijs weigeren. Maar dan hebben ze daar vaak een begrijpelijke reden voor. Zo stuurde in 2003 de Koreaan Dong Hyek Lim zijn kat op de prijsuitreiking van de Koningin Elizabethwedstrijd, omdat hij het niet eens was met de jury die hem een bronzen medaille gaf. De Britse dichter Benjamin Zephaniah weigerde in hetzelfde jaar een Britse koninklijke onderscheiding, omdat het Buckingham Palace hem herinnerde aan de Victoriaanse periode, waarin zijn voorouders werden mishandeld en verkracht. En vorig jaar kwam de wiskundige Rus Andrej Okoenkov niet om zijn Fields Medaille (een soort nobelprijs voor wiskundigen), omdat 'de correctheid van zijn ontdekking' (waarop ik als dyscalculus niet verder wens in te gaan) hem al genoeg voldoening gaf. Blijkbaar haalt Brouwers weinig genoegdoening uit zijn werk.
En de winnaar is ...?
Het hing al langer in de lucht, maar vorige week werd het pas officieël. Tijdens een ceremonie in Madrid werd Oscar Pereiro gehuldigd als winnaar van de Tour de France 2006. U kent het verhaal waarschijnlijk wel. Floyd Landis won na een wonderbaarlijke verrijzenis de Tour, maar bleek uiteindelijk te veel testosteron in het bloed te hebben. De Amerikaan liet het hier echter niet bij en ging in beroep. Ettelijke procedures later kan Pereiro toch nog de gele trui om zijn schouders hangen.
Nog diezelfde week raakte bekend dat Danilo Di Luca drie maanden geschorst wordt voor zijn betrokkenheid bij de dopingzaak Oil for Drugs. De schorsing stelt in feite niet veel voor. Di Luca zal enkel de laatste ProTourwedstrijd, de Ronde van Lombardije, missen. Hierdoor komt wel zijn leidersplaats in de ProTour in het gedrang. Als achtervolger Cadel Evans de kloof van vijftien punten kan overbruggen, is Di Luca zijn leiderstrui kwijt. Er moet echter ook rekening gehouden worden met een alternatief scenario. Evans kan de kloof niet overbruggen en zo wint de geschorste Di Luca alsnog de ProTour. De UCI wou van deze schande bespaard blijven en besloot daarom om Di Luca uit het klassement te schrappen.
Damiano Cunego wint zaterdag de Ronde van Lombardije en Evans finisht als zesde. Hierdoor wordt hij op de valreep eindwinnaar van de Pro Tour. Maar dan komt er nog een andere aap uit de mouw : Alexander Vinokourov. De Kazak won tijdens de Tour de tijdrit naar Albi, maar werd enkele dagen later betrapt op bloeddoping. In principe verliest hij dus zijn overwinnig en de bijhorende punten voor het klassement. Evans die tweede finishte, zou de tijdrit dan winnen. Maar aangezien de procedure tegen Vinokourov nog loopt, kan de UCI Evans nog niet uitroepen tot winnaar van de Pro Tour. Uiteindelijk zal de Australiër de overwinnig krijgen, maar de vraag is wanneer.
Zondag werd Kimi Raïkkönen wereldkampioen Formule 1 en dit dankzij het falen van leider Lewis Hamilton. Die strandde in het algemeen klassement op één puntje van Raïkkönen en verloor zo zijn wereldtitel. Ook dit verhaal kreeg uiteindelijk nog een staartje. Uit onderzoek bleek dat er een probleem was met de benzinetemperatuur in de wagens van BMW-Sauber en Williams. Op basis hiervan kunnen de rijders voor die teams geschorst worden. Hierdoor zou Hamilton enkele plaatsen opschuiven in het wedstrijdklassement en zo toch nog wereldkampioen worden. De wedstrijdcommisarissen gingen echter niet tot sancties over en Raïkkönen behoudt zijn weredltitel. De teambaas van Hamilton liet het hier echter niet bij en ging in beroep tegen deze beslissing. Ook dit verhaal wordt ongetwijfeld nog vervolgd.
Wie dezer dagen één of andere sport beoefent, kan dus maar beter een goede advocaat en een uitstekend boekhouder onder de arm nemen. Wie kan al deze procedures, het gegoochel met punten en de schorsingen immers nog bijhouden? Hoeveel waarde heeft je overwinnig nog als je ze verkrijgt voor de rechtbank of als je ze pas een jaar later krijgt toegewezen? Je mag de overwinnig dan wel eerlijk verkregen hebben, zoals Pereiro, maar ik denk dat hij toch liever op de Champs-Elysées met de bloemen had kunnen zwaaien.
Nog diezelfde week raakte bekend dat Danilo Di Luca drie maanden geschorst wordt voor zijn betrokkenheid bij de dopingzaak Oil for Drugs. De schorsing stelt in feite niet veel voor. Di Luca zal enkel de laatste ProTourwedstrijd, de Ronde van Lombardije, missen. Hierdoor komt wel zijn leidersplaats in de ProTour in het gedrang. Als achtervolger Cadel Evans de kloof van vijftien punten kan overbruggen, is Di Luca zijn leiderstrui kwijt. Er moet echter ook rekening gehouden worden met een alternatief scenario. Evans kan de kloof niet overbruggen en zo wint de geschorste Di Luca alsnog de ProTour. De UCI wou van deze schande bespaard blijven en besloot daarom om Di Luca uit het klassement te schrappen.
Damiano Cunego wint zaterdag de Ronde van Lombardije en Evans finisht als zesde. Hierdoor wordt hij op de valreep eindwinnaar van de Pro Tour. Maar dan komt er nog een andere aap uit de mouw : Alexander Vinokourov. De Kazak won tijdens de Tour de tijdrit naar Albi, maar werd enkele dagen later betrapt op bloeddoping. In principe verliest hij dus zijn overwinnig en de bijhorende punten voor het klassement. Evans die tweede finishte, zou de tijdrit dan winnen. Maar aangezien de procedure tegen Vinokourov nog loopt, kan de UCI Evans nog niet uitroepen tot winnaar van de Pro Tour. Uiteindelijk zal de Australiër de overwinnig krijgen, maar de vraag is wanneer.
Zondag werd Kimi Raïkkönen wereldkampioen Formule 1 en dit dankzij het falen van leider Lewis Hamilton. Die strandde in het algemeen klassement op één puntje van Raïkkönen en verloor zo zijn wereldtitel. Ook dit verhaal kreeg uiteindelijk nog een staartje. Uit onderzoek bleek dat er een probleem was met de benzinetemperatuur in de wagens van BMW-Sauber en Williams. Op basis hiervan kunnen de rijders voor die teams geschorst worden. Hierdoor zou Hamilton enkele plaatsen opschuiven in het wedstrijdklassement en zo toch nog wereldkampioen worden. De wedstrijdcommisarissen gingen echter niet tot sancties over en Raïkkönen behoudt zijn weredltitel. De teambaas van Hamilton liet het hier echter niet bij en ging in beroep tegen deze beslissing. Ook dit verhaal wordt ongetwijfeld nog vervolgd.
Wie dezer dagen één of andere sport beoefent, kan dus maar beter een goede advocaat en een uitstekend boekhouder onder de arm nemen. Wie kan al deze procedures, het gegoochel met punten en de schorsingen immers nog bijhouden? Hoeveel waarde heeft je overwinnig nog als je ze verkrijgt voor de rechtbank of als je ze pas een jaar later krijgt toegewezen? Je mag de overwinnig dan wel eerlijk verkregen hebben, zoals Pereiro, maar ik denk dat hij toch liever op de Champs-Elysées met de bloemen had kunnen zwaaien.
donderdag 18 oktober 2007
Geraakt door het nieuws
Nadat ik alle (of toch vele) nieuwsberichten in de krant gelezen heb, wacht er nog een kleine portie lectuur op mij : De dagelijkse column van de nieuwsbladredacteurs. Ook woensdag bladerde ik traditiegetrouw naar mijn dagelijkse uitsmijter, maar daar werd ik geraakt door het nieuws.
De redacteur met dienst schetste een portret van zijn moeder en enkele andere rusthuisbewoners. Aangezien ook ik jarenlang een rusthuisbezoeker was, herkende ik de situaties die hij beschreef. Eenzame bejaarden, verpleegsters die handen te kort komen en kamers die bij je vorige bezoek nog bewoond waren, blijken plots leeg te staan.
De column ontroerde mij niet alleen, maar ik besefte tegelijkertijd dat ik nog veel te leren heb. Het getuigt immers van een kunst om mensen met enkele pennetrekken te kunnen aanspreken .
Ik kijk alvast uit naar de volgende column.
De redacteur met dienst schetste een portret van zijn moeder en enkele andere rusthuisbewoners. Aangezien ook ik jarenlang een rusthuisbezoeker was, herkende ik de situaties die hij beschreef. Eenzame bejaarden, verpleegsters die handen te kort komen en kamers die bij je vorige bezoek nog bewoond waren, blijken plots leeg te staan.
De column ontroerde mij niet alleen, maar ik besefte tegelijkertijd dat ik nog veel te leren heb. Het getuigt immers van een kunst om mensen met enkele pennetrekken te kunnen aanspreken .
Ik kijk alvast uit naar de volgende column.
woensdag 17 oktober 2007
Mama Milquet
Tussen het opstaan en het eerste lesuur in de ‘masterclass journalistiek’ (geen idee waaraan het duffe lokaal zijn naam heeft te danken) doorloop ik een strikt schema (koffie-hoofd onder de kraan-wandeling naar station-krant lezen op de trein-de Brusselse lucht opsnuiven en wakker worden). Een stap overslaan levert me keer op keer een verschrikkelijk ochtendhumeur op...
Toen ik deze ochtend rond negen uur bij de vierde fase van mijn ochtendritueel was aanbeland, viel mijn oog op een kop in Het Nieuwsblad: ‘Milquet liever mama dan minister’. Mijn eerste gedachte: ‘wanneer de komkommers groeien, leent blijkbaar élk onderwerp zich tot een artikel.' Aangesproken door de foto met het nogal dubbelzinnige onderschrift (‘Milquet is moeder van vier.') besloot ik het artikel te lezen. Het valt me op dat Madame Non voor één keer van een positievere zijde wordt getoond: ze is mama (en dus menselijk) en verliet zelfs de eerste reeks onderhandelingen om haar gewonde dochter in Zuid-Frankrijk bij te staan. Het artikel eindigt in een sfeer die meer bij de recente schetsen van de Franstalige politica passen: Milquet is niet alleen een trouwe mama, maar ook de bemoeizieke schoonmoeder van oranje-blauw.
Ook De Wever kwam vandaag als ouder in de media aan bod. Als er geen nieuws is, wordt plots alles interessant. De N-VA' er heeft de regeringsonderhandelingen voor enkele dagen ‘links laten liggen’, aldus De Standaard, om zijn vrouw tijdens de bevalling van hun vierde kind bij te staan. Het Laatste Nieuws verwoordt het nog sappiger:
Toen ik deze ochtend rond negen uur bij de vierde fase van mijn ochtendritueel was aanbeland, viel mijn oog op een kop in Het Nieuwsblad: ‘Milquet liever mama dan minister’. Mijn eerste gedachte: ‘wanneer de komkommers groeien, leent blijkbaar élk onderwerp zich tot een artikel.' Aangesproken door de foto met het nogal dubbelzinnige onderschrift (‘Milquet is moeder van vier.') besloot ik het artikel te lezen. Het valt me op dat Madame Non voor één keer van een positievere zijde wordt getoond: ze is mama (en dus menselijk) en verliet zelfs de eerste reeks onderhandelingen om haar gewonde dochter in Zuid-Frankrijk bij te staan. Het artikel eindigt in een sfeer die meer bij de recente schetsen van de Franstalige politica passen: Milquet is niet alleen een trouwe mama, maar ook de bemoeizieke schoonmoeder van oranje-blauw.
Ook De Wever kwam vandaag als ouder in de media aan bod. Als er geen nieuws is, wordt plots alles interessant. De N-VA' er heeft de regeringsonderhandelingen voor enkele dagen ‘links laten liggen’, aldus De Standaard, om zijn vrouw tijdens de bevalling van hun vierde kind bij te staan. Het Laatste Nieuws verwoordt het nog sappiger:
Hopelijk geven de oranje-blauwe onderhandelaars gauw wat meer informatie prijs of we lezen binnenkort waar Leterme zijn sokken koopt, wat het favoriete beleg van De Crem is en hoeveel suiker Reynders in zijn koffie doet.De hoogzwangere echtgenote van Bart De Wever diende vanmorgen in het ziekenhuis te worden opgenomen voor de bevalling van een vierde telg. De bevalling zou op dit moment nog aan de gang zijn en verloopt in aanwezigheid van de N-VA-voorzitter.
Armoede-ervaringsdeskundige
Eén op de zeven mensen in België is arm. Een ontnuchterende boodschap. Om de zes op zeven Belgen die wel boven de armoedegrens leven duidelijk te maken wat arm zijn betekent, kreeg Karen het woord in het VRT-journaal.
Karen werd aan ons voorgesteld als armoede-ervaringsdeskundige. Jawel, een ervaringsdeskudinge in de armoede. Nu heeft ondergetekende nogal snel de neiging zich te ergeren aan belachelijke woorden, en belachelijke eufemismen vormen daarbij een nog grotere bron van ergernis. Het woord 'armoede-ervaringsdeskudinge' - dat zelfs niet zonder een liggend streepje kan - kon dan ook onmogelijk aan mijn aandacht ontsnappen.
Bij mijn medebloggers kon ik mijn hart luchten. Niet iedereen begrijpt immers mijn frustratie. Germanisten zijn een ras apart. Sharon, die het bewuste journaal niet had gezien, vroeg meteen wat Karen dan wel gestudeerd had. Ik antwoordde in al mijn opwinding dat het hier niet om een naam voor een gediplomeerde ging, maar om een belachelijk eufemisme voor wat wij gewoon armen noemen.
Gelukkig wordt er ons, studenten in de journalistiek, vaak genoeg op gewezen dat berichten correct moeten zijn en dat checken en dubbelchecken een automatisme moet zijn.
Er bestaat wel degelijk een opleiding tot "ervaringsdeskundige in de armoede". Tijdens deze vier jaar durende opleiding ontwikkelen armen communicatieve en pedagogische vaardigheden. Vanuit hun ervaring met armoede kunnen ze dan meewerken aan armoedebestrijding.
Een mooi initiatief. Nu nog een mooie naam?
Karen werd aan ons voorgesteld als armoede-ervaringsdeskundige. Jawel, een ervaringsdeskudinge in de armoede. Nu heeft ondergetekende nogal snel de neiging zich te ergeren aan belachelijke woorden, en belachelijke eufemismen vormen daarbij een nog grotere bron van ergernis. Het woord 'armoede-ervaringsdeskudinge' - dat zelfs niet zonder een liggend streepje kan - kon dan ook onmogelijk aan mijn aandacht ontsnappen.
Bij mijn medebloggers kon ik mijn hart luchten. Niet iedereen begrijpt immers mijn frustratie. Germanisten zijn een ras apart. Sharon, die het bewuste journaal niet had gezien, vroeg meteen wat Karen dan wel gestudeerd had. Ik antwoordde in al mijn opwinding dat het hier niet om een naam voor een gediplomeerde ging, maar om een belachelijk eufemisme voor wat wij gewoon armen noemen.
Gelukkig wordt er ons, studenten in de journalistiek, vaak genoeg op gewezen dat berichten correct moeten zijn en dat checken en dubbelchecken een automatisme moet zijn.
Er bestaat wel degelijk een opleiding tot "ervaringsdeskundige in de armoede". Tijdens deze vier jaar durende opleiding ontwikkelen armen communicatieve en pedagogische vaardigheden. Vanuit hun ervaring met armoede kunnen ze dan meewerken aan armoedebestrijding.
Een mooi initiatief. Nu nog een mooie naam?
vrijdag 12 oktober 2007
World wide web
Ik sluit als laatste dit bloggende Germanistentrio af.
Net als mijn collega-journalisten-in-spé verslind ik elke dag een grote portie actualiteit. Mijn mede-treinreizigers, vrienden en huisgenoten zullen opgelucht adem halen:
voortaan kan ik mijn bedenkingen en commentaren de wijde wereld van het web insturen.
Net als mijn collega-journalisten-in-spé verslind ik elke dag een grote portie actualiteit. Mijn mede-treinreizigers, vrienden en huisgenoten zullen opgelucht adem halen:
voortaan kan ik mijn bedenkingen en commentaren de wijde wereld van het web insturen.
In de ban van de media
Onder het toeziende oog van Ellen en Sharon, zal ik mijn bijdrage leveren aan een blog die jullie hopelijk in de ban van de media weet te houden.
Met een journalistieke opleiding als gemeenschappelijke factor is het waarschijnlijk onvermijdelijk dat de actualiteit hier ter sprake komt. Maar ook als Germanisten kunnen we vaak onze mond niet houden...
U hoort nog van ons!
Annelies
Met een journalistieke opleiding als gemeenschappelijke factor is het waarschijnlijk onvermijdelijk dat de actualiteit hier ter sprake komt. Maar ook als Germanisten kunnen we vaak onze mond niet houden...
U hoort nog van ons!
Annelies
Welkom!
In dit eerste berichtje op deze gloednieuwe blog wil ik mij eerst even voorstellen. Ik ben Sharon Eeckhout en studeer dit jaar journalistiek aan de Erasmus hogeschool in Brussel.
Samen met enkele medestudentes zal ik hier een blog met journalistieke inslag proberen te maken. We moeten wel nog even uitzoeken, hoe die er gaat uitzien en welke onderwerpen we onder de loep zullen nemen. We hopen hier echter gauw een antwoord op te vinden en dan verblijden we jullie met ons eerste 'echte' bericht.
Tot gauw,
Sharon
Abonneren op:
Posts (Atom)
