Nostalgie op de televisie

'Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk. Ik ben behoorlijk vrolijk, zo vrolijk was ik nooit.'

Neen, dit is geen citaat van Leterme die blij is dat de communautaire eindmeet eindelijk in zicht is, maar de woorden van de donzige en moedige eend A. J. Kwak. Vraagt u zich ook af hoe de begin- en de eindtune van de jeugdserie Alfred Jodocus Kwak ook alweer klonken? Hoe het verhaal ging? En wie de personages waren? Een antwoord op al deze vragen vindt u op, de naam spreekt voor zich, het Jeugdsentimentportaal.

De maker van de website kreeg zeven jaar geleden het idee om al zijn geliefde tekenfilms samen te brengen, omdat er toen nauwelijks online informatie over te vinden was. Vandaag biedt het Jeugdsentimentportaal de bezoeker een flinke portie nostalgie aan: tekenfilms, jeugdseries en poppenseries van de jaren 70, 80 en 90 werden voor u geïnventariseerd en van de nodige afbeeldingen, liedjesteksten en weetjes voorzien. Boes, De Snorkels, Bouli, David de kabouter, Seabert, Babar,... Echt elke Tv-jeugdherinnering is op de website terug te vinden!

Voor u bestudeerd en goedgekeurd: http://www.jeugdsentimentportaal.net/

En omdat de sneeuwman, in tegenstelling tot de kerstman, dit jaar best wat vroeger mag komen: http://www.youtube.com/watch?v=FYXFSwlWxfI

De Slimste Mens

Annelies Rutten heeft gewonnen. Ik had het stiekem gehoopt. Of het er iets mee te maken heeft dat ze naast vrouwelijk, ook nog een naamgenoot én journaliste is, laat ik in het midden. Zeker is dat haar voorbereidend opzoekingswerk haar geholpen heeft.

In een interview met De Standaard zei Annelies Rutten dat ze voor de lol nog een atlas gelezen had. Dat bleek toch goed van pas te komen in het eindspel. Niet ieder mens somt moeiteloos de landen op die liggen tussen Guatemala en Colombia.

Volgens velen wordt De slimste mens dan ook te fanatiek. Hans Bourlon gaf ruiterlijk toe dat hij twaalfhonderd bladzijden volgepend had met weetjes. Eva Brems moest dan weer bekennen dat ze door haar wekelijkse portie Dag Allemaal veel had bijgeleerd.

Ook de Google-voorbereidingsmethode was erg in trek bij de kanditaten. Geheel terecht zo blijkt. Een Amerikaanse onderzoek heeft immers uitgewezen dat het Google-systeem sterke gelijkenissen vertoont met de werking van onze hersenen. Om te voorspellen welk woord iemand zal noemen als je hem of haar een beginletter geeft, is het Google-systeem het meest geschikt.

Dat systeem is gebaseerd op het idee dat de sites waarnaar veel links bestaan, belangrijker zijn dan die met minder links. Internetpagina's die zelf ook veel links hebben, wegen daarbij extra zwaar door. Ook in onze hersenen zouden er zulke links bestaan tussen woorden. En die links zouden wel eens versterkt kunnen worden door herhaling.

Wie Annelies Rutten wil opvolgen, weet dus wat gedaan.

Hij komt, hij komt

In Antwerpen verliep de intocht van de Sint vlekkeloos, maar in het Nederlandse Alkmaar deed er zich een probleem voor . Amerigo, het paard van de goedheilige man, had er die dag namelijk weinig zin in en wierp de Sint, voor de ogen van talrijke kinderen, op de grond. We mogen van geluk spreken dat de man er zijn baard en mijter niet bij verloor of talrijke kinderdromen waren in één klap aan diggelen geslagen.

Door het lawaai van de menigte bleek het jonge paard last te hebben van stress. Na enkele suikerklontjes was het dier weer te been, toch koos de Sint ervoor om zijn blijde intrede te voet verder te zetten. Hopelijk kan de Sint tijdens zijn nachtelijke tochten over de daken op een betrouwbaarder paard rekenen.

Klik hier als je het filmpje wil bekijken.http://www.zoomin.tv/videoplayer/index.cfm?id=268942&mode=normal&quality=2&pid=vumnwsblad

Op stap met Frans Deprez

Wouter Deprez doet de culturele centra vollopen sinds hij tot slimste mens gekroond werd. In augustus kreeg ik dan ook te horen dat alle kaartjes voor zijn nieuwste show al uitverkocht waren. "Misschien kunt u op de avond van de voorstelling nog eens langskomen", suggereerde de dame aan de ticketbalie. "Er staan hier altijd mensen die hun tickets nog willen doorverkopen of gereserveerde tickets worden niet afgehaald." Gisteren stelde ik mij strategisch op naast de balie en dankzij een aantal afzeggingen bij de vrouwenbond van Verrebroek, kon ik een plaatsje in de zaal bemachtigen.

In de nieuwe voorstelling "Eelt" kruipt Wouter Deprez in de huid van zijn vader Frans. Frans de meubelmaker is geboren en getogen in het West-Vlaamse Dadizele en al 47 jaar getrouwd met Rosa. Vier dagen geleden is hij van huis weggelopen en niemand weet waarom. In deze voorstelling probeert Wouter Deprez uit te zoeken wat er allemaal in het hoofd van zijn vader omgaat. Praten hebben vader en zoon immers nooit gedaan. Dit gegeven zet de toon van de voorstelling. Wie een vervolg op het hilarische "War" verwachtte, kwam bedrogen uit.

Vooraleer de show verder te zetten heeft Deprez een verzoek voor het publiek. "Iedereen is deze avond zijn vader", zegt hij "en kijkt door zijn ogen naar deze show." Vervolgens loodst Frans ons door zijn jeugdjaren onder de kerktoren van Dadizele. Hij vertelt over zijn ouders, de kermissen in het dorp en zijn eerste kus met Rosa. Zoals je van een tweeënzeventigjarige kunt verwachten, hekelt hij ook de gewoontes van de moderne mens.

De show gaat ook delicatere thema's niet uit de weg. De dood komt verschillende keren ter sprake. Frans wordt een dagje ouder en daarom gaat hij in het bos een mooie boom uitkiezen om zijn kist van te maken. Ook Rosa beleeft geen rustige oude dag. Zij krijgt kanker en moet onder het mes. Op de dag dat ze haar genezing gaat vieren met haar vriendinnen, loopt Frans weg van huis om na te denken over het leven en over de liefde.

"Eelt" is niet zo licht verteerbaar als "War". De harde kant van het leven wordt hier in de verf gezet, weliswaar afgewisseld met komische scénes zoals we die van Wouter Deprez gewoon zijn.

Bericht aan alle inbrekers

Als u van plan bent om uw inbrekerskwaliteiten uit te testen dit weekend, en het huis uwer keuze wil betreden via de luchtkoker, neem dan voldoende olie mee. U weet nooit of u vast komt te zitten.

Een Amerikaanse jongeman van 19 die een nachtelijk bezoekje wou brengen aan de kruidenier, ondervond dat een luchtkoker niet echt de ideale ingang was. Pas na een uur, zo meldt De Standaard online, werd de hulpkreet van de inbreker gehoord.

De hulpverleners moesten zijn T-shirt openknippen en konden hem alleen omhoog heisen, nadat ze slaolie langs de wanden van de koker hadden gegoten. Gelukkig dus dat de inbreker voor een kruidenierszaak had gekozen. Daardoor konden de hulpverleners de slaolie gewoon uit de rekken halen.

Nadat de ongelukkige uit zijn benarde situatie was bevrijd, liet de politie hem niet 'ontglippen' voegt De Standaard er nog fijntjes aan toe.

Robin Hood slaat opnieuw toe

De fanatieke bonnetjesknipper heeft opnieuw een grote buit binnengehaald. Hij slaagde erin om in winkelketen Blokker voor 48.511 euro producten te kopen, waarvoor hij slechts 60 cent moest neertellen. Gazet van Antwerpen maakte gisteren zijn identiteit bekend. Het gaat om Norbert Verswijver die zichzelf Robin Hood noemt, omdat hij de opbrengst niet voor zichzelf houdt, maar uitdeelt.

Verswijver had gezien dat de kortingsbonnen niet het opschrift 'niet cumuleerbaar' vermeldde. Op die manier kon hij een tv-toestel kopen met een kortingsbon van 20%, daarna voor het overige bedrag een nieuwe bon gebruiken enzoverder. Voor hij in het bijzijn van een deurwaarder naar de winkel stapte, had hij zich bij Test-Aankoop over het slagen van zijn plan geïnformeerd. Zijn actie was volgens de consumentenorganisatie volkomen legaal. Als de producten niet geleverd zouden worden, plant Verswijver naar de rechtbank te stappen.

Lees ook: http://erasmussers.blogspot.com/2007_10_01_archive.html

Er wordt wat afgebakkeleid in deze electorale potpourri

Spellingsfanaten der Nederlanden verenigt u! Het Genootschap Onze Taal viert haar 75ste verjaardag. En hoe!

De taalminnende organisatie heeft op Youtube enkele filmpjes geplaatst, waarop het voormalige nieuwsanker van het NOS-journaal, Henny Stoel, prachtig gestileerde zinnen de wereld instuurt. Een normaal mens zou drie adempauzes nodig hebben, maar bij Henny stromen woorden zoals 'pais', 'putschist' en 'goochemerds' met veel 'bravoure' naar buiten. De auteur van de tongbrekers, Jaco de Kraker, is de kermis van Leterme en de zijnen niet ontgaan: 'Er wordt wat afgebakkeleid in deze electorale potpourri', horen we Henny zeggen.

Stoel leest het dictee dat naar de naam 'Op campagne' luistert, vanuit wat hoogswaarschijnlijk het hoofdkwartier van Onze Taal moet zijn: rechts in beeld zien we een kast, waarop de heilige boeken prijken. De Woordenlijst Nederlandse taal (het groene boekje) en de drie turven van het Groot Woordenboek der Nederlandse taal.

Het dictee wil een voorsmaakje zijn van het Groot Dictee der Nederlandse Taal, dat woensdag 19 december op Canvas en Nederland 1 zal worden uitgezonden. De spellingskraker bestaat uit zeven zinnen, waarvan er momenteel al vijf online staan. De overige twee verschijnen nog in de loop van deze week. Elk filmpje bevat één zin, waarvan de correcte schrijfwijze op de website van Onze Taal is terug te vinden.

Het dictee en de verbetering ervan vind je hier: http://www.onzetaal.nl/dictee

Thierry Rebels

Indra Dewitte had het niet gemakkelijk gisteren. De presentatrice van De Zevende Dag modereerde een debat tussen Thierry Debels, auteur van het boek 'Hoe goed is het goede doel', en Dré Smessaert van Vredeseilanden. Debels was daarbij zo vriendelijk om steevast de vragen van Indra Dewitte te negeren. Hij vond die vragen dan ook niet relevant en stelde er daarom zelf enkele voor waar hij wel op in wou gaan.

Het is misschien een ideetje dat van pas kan komen nu de VRT moet besparen. Bij een interview schaf je de interviewer gewoon af, en laat je de geïnterviewde zelf vragen stellen die hij of zij dan uitgebreid kan beantwoorden. Dan hebben de kijkers ook geen last van medelijden met de interviewer, die koppig vragen blijft stellen.

Maar zolang het oude format gebruikt wordt, mag een journalist, zoals Debels zichzelf noemde, toch wat meer respect tonen voor zijn collega's. En niet alleen door de vragen van de interviewer te beantwoorden. Want door zichzelf journalist te noemen, maakt hij elke journalist belachelijk die wel weet dat drie artikels en de getuigenissen van twee ex-werknemers niet bepaald bronnen zijn om een heel boek op te baseren.

Op de vuist gaan met verf en doek

Heeft u er ooit al eens bij stilgestaan hoe een mens erin kan slagen honderden doeken per jaar te produceren? Daarnaast te boksen. De groten van de wereldliteratuur te lezen. En op een vrij moment ook nog Rubens en Van Gogh tot in het kleinste detail te bestuderen én te doorgronden. Kunstenaar Sam Dillemans (°1965) uit Borgerhout weet dit alles aan de hand van een strak tijdschema te combineren. 'Ik zie mijn vriendin 26 uur per week en vertoef 8 minuten per dag in een café om een koffie te drinken', vertelde hij in een documentaire, die Canvas vorige week dinsdag uitzond. De reportage laat de kijker een uur lang in het atelier van het buitenbeentje van de Belgische schilderkunst rondneuzen, terwijl hij zijn dagelijkse rituelen doorloopt.

Aan het begin van Dillemans' portret glijdt de camera door een openstaand raam de werk- en woonplaats van de kunstenaar naar binnen. Azure Ray weerklinkt door een oude cd-speler. Vervolgens wordt er ingezoomd op een tikkende oranje wekker. Dillemans zit gehurkt te schilderen met een kwast, waarvan de haren met moeite vanonder de dikke lagen verf te voorschijn komen: 'Ik verkies penselen die ik door en door ken. Voor mij zijn er 38 manieren om met een penseel over het doek te gaan.

'Dat hij nauwelijks erkenning voor zijn werk krijgt, lijkt hem weinig te kunnen schelen. Dillemans wil niet met de hedendaagse kunstenaars vergeleken worden noch tot hen behoren. Zijn grote voorbeelden zijn de oude meesters, zoals Rafaël, Titiaan en Poussin. Tijdens zijn jeugd was hij geobsedeerd door Vincent Van Gogh: 'Mijn mede-studenten moesten me aanspreken met Vincent en ik ondertekende alles met Van Gogh.' Schilderen wordt voor Dillemans pas een uitdaging wanneer hij zich aan groten zoals Picasso en Rubens probeert te meten. 'Nachten lang heb ik wakker gelegen, omdat ik weet dat ik hen nooit zal kunnen benaderen.'

Schilderen is voor de kunstenaar een zeer intense en fysieke beleving. Het lijkt alsof hij met het doek op de vuist gaat: met agressieve bewegingen worden dikke klodders verf aangebracht. Ook tijdens het boksen raakt Dillemans zijn agressiviteit kwijt. Terwijl de wekker tikt, slaat hij nat van het zweet tegen een boksbal.

De wekker gaat af. We zien Dillemans ommuurd door boeken koffie drinken. Zijn lectuur is bijna uitsluitend afkomstig van de kringloopwinkel: 'Ik krijg er een kick van wanneer ik wereldliteratuur voor minder dan een euro kan kopen.' Door het geïsoleerde leven dat hij leidt, beschouwt hij de boeken als zijn trouwste vrienden: 'Zij wijzen me er voortdurend op dat er nog zoveel is dat ik niet weet.'

Naar mijn mening is Sam Dillemans een kunstenaar die de moeite waard is om te ontdekken. De gedrevenheid waarmee hij schildert, slaat je bij een blik op zijn werken in het gezicht. De kracht waarmee de verf op doek is gezet, kan je als kijker bijna voelen. Dillemans is één van de weinige kunstenaars wiens leven volledig in het teken van de kunst staat. Het is daarom jammer dat hij binnen de Belgische kunstscène weinig erkenning krijgt.

Nieuwsgierig geworden? http://www.sam-dillemans.com/

Geen kerstgedoe voor 15 december

Deze morgen viel mijn mond open van verbazing. "Kerstmis in november : Britse toeristen vieren vervroegd eindejaar in Oostende" kopte mijn krant. Omdat de Britten de eindejaarsdagen graag thuis vieren, beleven de reismaatschappijen (en vooral de autocarindustrie) in december een dip. Reismaatschappij Hooverland organiseert daarom vroegtijdige Turkey en Tinselfeesten (Kalkoen en Kerstslinger).Busladingen Britten worden daarbij aangevoerd om in Oostende vervroegd Kerstmis en Nieuwjaar te vieren. Rare jongens die Britten! Wat echter niet in het artikel stond, was waarom een mens nu vervroegd kerstmis/nieuwjaar wil vieren. Ik vermoed dat de enthousiaste feestvierders het zelf ook niet goed weten.

Dit alles staat in schril contrast met de actie die radio 1 presentatoren Peeters & Pichal opgezet hebben. "In godsnaam : geen kerstgedoe voor 15 december" is hun slogan. Iedereen die een inbreuk op deze regel vaststelt, mag op de site reageren.Deze logica kan ik al beter volgen. Wie zet er nu immers een kerstboom vooraleer de goedheilige man van Spanje is langsgeweest? Een beetje respect voor de man zijn grijze haren zou toch op zijn plaats zijn. Daarom wil ik mij aansluiten bij de actie van Peeters & Pichal en roep ik iedereen op om hetzelfde te doen

Lede

U had er misschien nog nooit over gehoord. Laat staan dat u het wist liggen. Maar Lede is echt een hot item in het nieuws. Toegegeven, om tot die conclusie te komen, moet je ook de regionale krantenpagina's lezen en op de juiste momenten naar TV Oost zappen, maar Lede is niet weg te slaan uit het nieuws.

Met het beruchte Kasteel van Mesen haalde Lede vorig jaar zelfs een Terzake uitzending. Het kasteel, dat al jaren op instorten staat, verdient eigenlijk een volledig blogbericht, of zelfs een eigen blog, maar dat zou ons te ver leiden. Waar ik het over wil hebben, zijn de nieuwtjes in de krant waarmee elke aandachtige lezer zich tot een heuse Ledekenner zou kunnen omvormen.

Zo weet u ondertussen al dat er in Lede maïs groeit, of toch groeide, en dat die op bepaalde mensen een sterke aantrekkingskracht uitoefent. Die snoodaards wonen evenwel in een andere gemeente. Het gaat ons hier dus om de maïs.

Verder zou een krantenlezer ook kunnen weten dat er in Lede zowel honden- als paardeneigenaars wonen. Een extra troef is daarbij de kennis dat deze dierenliefhebbers niet gelijk behandeld worden. Hondeneigenaars moeten de cadeautjes van hun vierpotige vriend namelijk mooi opruimen, terwijl de paardeneigenaars de 'vijgen' van hun rijdier gewoon kunnen laten liggen. Dat de hondeneigenaars zich hierdoor gediscrimineerd voelen, was nieuws dat zelfs een mooie plaats kreeg in De Standaard.

Met kennis van de plaastelijke fauna en flora, bent u natuurlijk nog niet genoeg. U moet ook weten dat één van de jongste finalistes voor Miss Diamant 2007 uit Lede komt. Dat Brantano zijn eerste winkel opende in Lede. Dat de Academie voor Muziek en Woord er 100 jaar bestaat. Dat bussen met Leedse voetbalsupporters altijd iets speciaals zijn (ofwel vatten ze vlam, ofwel zijn het uitgebouwde brandweerwagens). En om te bewijzen dat Lede op geen enkel gebied achterblijft: het psychiatrisch centrum heeft een internetcafé.

Zo. Nu bent u op de hoogte. Voor meer Lede-nieuws verwijs ik u gewoon naar uw krant.

BV's overrompelen de Boekenbeurs

Wie heeft er nu nog geen boek geschreven? Zo vatte de Gazet van Antwerpen de verzuchtingen van het publiek op de boekenbeurs samen. Het was ook de collega's van de televisie niet ontgaan dat er dit jaar heel wat BV's op de boekenbeurs zetelen. De Rode Loper bracht deze avond een kleine reportage over deze bekende (would be)schrijvers. Ze verkondigden natuurlijk allemaal dat ze het boek helemaal zelf geschreven hebben. Dominique Monami zei verrast te zijn van het schrijverstalent dat ze bezit. Enkel zangeres Natalia biechtte op dat haar boek geschreven werd door een ghost-writer.

Waarschijnlijk hebt u zich al meermaals afgevraagd hoe het de kleine Natalia op school en op internaat verging, wel dat komt u allemaal te weten in haar biografie. Er is echter voor ieder wat wils. Het penaltygeheim van Jean-Marie Pfaff, de rijmelarijen van Steph Goossens (alias Cois uit thuis), de fanbrieven van Kim Clijsters of de goede raad van tienermoeder Stephanie Planckaert u vindt het allemaal terug op de Antwerpse boekenbeurs.

De reportage van de rode loper eindigde met enkele beelden van de talrijk opgekomen massa die zich verdrong rond de standjes met de BV's. Deze stonden in scherp contrast met de beelden van een lege tafel waarachter auteur Bob Mendes werkloos zat toe te kijken. Waarschijnlijk zijn velen de speech van Erik Vlaminck, voorzitter van de Vlaamse Auteurvereniging, bij de opening van de boekenbeurs al lang vergeten. Hij zei : "De beschaamd en beduusd vertelde verhalen over bijtende armoe van gerespecteerde, maar oudere of door de commercie uitgerangeerde collega's zijn hallucinant." Met andere woorden : Schrijvers die hun vak kennen, kunnen met moeite leven van hun boeken. Maar een BV die tussendoor ook vlug nog een boekje schrijft, krijgt meer aandacht dan de "echte" schrijvers

Insecten op je bord

Gebakken sprinkhaan, zandkoekjes met meelwormpjes of noordzeetong op een bedje van geroosterde krekels. Binnenkort is het de normaalste zaak van de wereld. Of mogen we ‘binnenkort’ schrappen?

Volgens de Nederlandse professor Arnold Van Huis (o.a. in De Zevende Dag) eet al 80 percent van de wereldbevolking insecten. Wij zouden volgens diezelfde professor beter de meerderheid volgen. Insecten bevatten veel eiwitten en aminozuren. Daarmee zijn ze een geschikt vervangingsmiddel voor vlees. En dat zullen we binnenkort meer dan nodig hebben.

De veestapel is op dit moment niet groot genoeg om de groeiende wereldbevolking van vlees te voorzien. Bovendien is intensieve veeteelt één van de grootste oorzaken voor de opwarming van de aarde. Koeien produceren bijvoorbeeld zeer veel methaangas. Daarenboven moet al het vee ook gevoed worden. Er is dus niet alleen landbouwgrond nodig om de koeien te laten grazen, maar ook om er veevoedergewassen op te telen. En dat is er zeker in Europa niet voldoende.

Toch nog niet overtuigd? Aan de universiteit van Wageningen in Nederland loopt een onderzoek om de eiwitten van insecten grootschalig te produceren en te commercialiseren. Daardoor zouden we dan insecten kunnen eten zonder dat het eten eruit ziet als een insect. Misschien eten we binnenkort dus keverworsten.

Smakelijk!

Meer info vind je hier.

Voor andere links moet je hier zijn.