Leven van kortingsbonnen

Een man uit Merksem heeft van kortingsbonnen uitknippen zijn beroep gemaakt. Hij gaat elke dag op zoek naar promoties en bonnetjes, die hij vervolgens zo efficiënt mogelijk probeert te gebruiken. Zo slaagde de man er al in bij supermarkt Match een bestelling van 6.000 euro te plaatsen die hij, op vijf cent na, volledig met bons zal betalen. Ook Makro kwam al met de bonnenverzamelaar in aanraking. De man profiteerde van een promotie (waarbij je bij twee blikjes worst een karton bierblikjes gratis kreeg) door vier palets worsten te bestellen, waardoor hij recht had op 4.820 kartons bierblikjes.

Een journalist van de Gazet van Antwerpen kwam tijdens een interview met de bonnetjesknipper (die vermomd met hoed, pruik en bril onherkenbaar wenste te blijven) te weten dat de man handelt uit ongenoegen met de hoge prijzen die supermarkten voor etenswaren vragen:

”Ik doe dit uit onvrede. Ik vind dat we veel te veel moeten betalen voor de producten die in de winkels liggen. Er worden woekerwinsten gemaakt voor de beursspeculanten en de oprotpremies van topmanagers. Ik wil tonen wat er allemaal mogelijk is. Ik investeer nu vijf cent en kan voor 6.000 euro aan producten uitdelen aan anderen.”

Sven Pichal vroeg deze ochtend tijdens zijn radio 1-programma aan de journalist of de man nog tijd had voor iets anders. De laatste verklaarde dat de koopjesjager leeft van een uitkering en fulltime op zoek is naar interessante promoties. Om dezelfde resultaten te kunnen behalen, zal je dus niet alleen een schaar en een rekenmachine, maar ook veel tijd nodig hebben.

Kopzorgen

Een goede kop. Het is niet iedereen gegeven en het is niet iedereen gegeven er één te kunnen bedenken op het juiste moment.

Elke journalist zal wel zo zijn inspiratieloze dagen kennen. Ik had er alvast één vorige vrijdag. Toen ik geen originele invalshoek voor mijn artikel kon bedenken, dacht ik het alsnog te redden met een schitterende kop. De ingeving die ik toen kreeg, bleek al niet meer zo origineel toen ik nog even naar het persbericht keek, waarop ik mijn artikel had gebaseerd. Daarboven prijkte bijna letterlijk dezelfde titel.

Zaterdag had ik wel inspiratie. Mijn artikel had zelfs al een titel voor het geschreven was. Het was een studiegenoot van me die toen geen geschikte kop vond. Om hem wat te helpen, gaf ik mijn kop als voorbeeld, en ik bedacht er ook één voor hem. De volgende dag vertelde hij opgelucht dat hij een betere kop had gevonden. Die leek verdacht veel op de mijne.

Gisteren had Ellen titelproblemen. Een idee voor een goede titel bleef uit, dus begon ze maar met de tussenkopjes. Spijtig genoeg had ze net mijn artikel nagelezen op taalfouten. Haar eerste tussenkop was er eentje dat ook in mijn artikel stond.

Tijdelijk geheugenverlies, acute dementie of gewoon onoplettendheid? Wat we lezen blijkt in ieder geval niet altijd door te dringen tot ons bewustzijn. Vreemd toch dat we er dan onbewust wel inspiratie uit halen.

Auteur weigert hoogste literaire onderscheiding

De tijd dat auteurs boeken schreven om de kunst en alleen om de kunst, lijkt volledig achter ons te liggen. Dat bewees de Nederlandse schrijver Jeroen Brouwers vandaag.

De auteur liet aan de Nederlandse Taalunie weten dat hij de Prijs der Nederlandse Letteren 2007 niet in ontvangst kan nemen. Niet omdat de man daarvoor te bescheiden is, maar omdat hij het prijzengeld (toch een mooi bedrag van 16.000 euro) te laag vindt.

Op de website van het NRC-Handelsblad, wordt duidelijk dat Brouwers zich tekort voelt gedaan :

Je wordt naar de Parnassus getild en afgescheept met een aalmoes. Deze prijs wordt de Nobelprijs der Lage Landen genoemd en daar hebben de Nederlandse en Belgische regering, aangezien de prijs driejaarlijks wordt uitgereikt, samen het luttele bedrag van 2666 euro per jaar voor over.

Nu gebeurt het wel eens vaker dat laureaten een prijs weigeren. Maar dan hebben ze daar vaak een begrijpelijke reden voor. Zo stuurde in 2003 de Koreaan Dong Hyek Lim zijn kat op de prijsuitreiking van de Koningin Elizabethwedstrijd, omdat hij het niet eens was met de jury die hem een bronzen medaille gaf. De Britse dichter Benjamin Zephaniah weigerde in hetzelfde jaar een Britse koninklijke onderscheiding, omdat het Buckingham Palace hem herinnerde aan de Victoriaanse periode, waarin zijn voorouders werden mishandeld en verkracht. En vorig jaar kwam de wiskundige Rus Andrej Okoenkov niet om zijn Fields Medaille (een soort nobelprijs voor wiskundigen), omdat 'de correctheid van zijn ontdekking' (waarop ik als dyscalculus niet verder wens in te gaan) hem al genoeg voldoening gaf. Blijkbaar haalt Brouwers weinig genoegdoening uit zijn werk.

En de winnaar is ...?

Het hing al langer in de lucht, maar vorige week werd het pas officieël. Tijdens een ceremonie in Madrid werd Oscar Pereiro gehuldigd als winnaar van de Tour de France 2006. U kent het verhaal waarschijnlijk wel. Floyd Landis won na een wonderbaarlijke verrijzenis de Tour, maar bleek uiteindelijk te veel testosteron in het bloed te hebben. De Amerikaan liet het hier echter niet bij en ging in beroep. Ettelijke procedures later kan Pereiro toch nog de gele trui om zijn schouders hangen.

Nog diezelfde week raakte bekend dat Danilo Di Luca drie maanden geschorst wordt voor zijn betrokkenheid bij de dopingzaak Oil for Drugs. De schorsing stelt in feite niet veel voor. Di Luca zal enkel de laatste ProTourwedstrijd, de Ronde van Lombardije, missen. Hierdoor komt wel zijn leidersplaats in de ProTour in het gedrang. Als achtervolger Cadel Evans de kloof van vijftien punten kan overbruggen, is Di Luca zijn leiderstrui kwijt. Er moet echter ook rekening gehouden worden met een alternatief scenario. Evans kan de kloof niet overbruggen en zo wint de geschorste Di Luca alsnog de ProTour. De UCI wou van deze schande bespaard blijven en besloot daarom om Di Luca uit het klassement te schrappen.

Damiano Cunego wint zaterdag de Ronde van Lombardije en Evans finisht als zesde. Hierdoor wordt hij op de valreep eindwinnaar van de Pro Tour. Maar dan komt er nog een andere aap uit de mouw : Alexander Vinokourov. De Kazak won tijdens de Tour de tijdrit naar Albi, maar werd enkele dagen later betrapt op bloeddoping. In principe verliest hij dus zijn overwinnig en de bijhorende punten voor het klassement. Evans die tweede finishte, zou de tijdrit dan winnen. Maar aangezien de procedure tegen Vinokourov nog loopt, kan de UCI Evans nog niet uitroepen tot winnaar van de Pro Tour. Uiteindelijk zal de Australiër de overwinnig krijgen, maar de vraag is wanneer.

Zondag werd Kimi Raïkkönen wereldkampioen Formule 1 en dit dankzij het falen van leider Lewis Hamilton. Die strandde in het algemeen klassement op één puntje van Raïkkönen en verloor zo zijn wereldtitel. Ook dit verhaal kreeg uiteindelijk nog een staartje. Uit onderzoek bleek dat er een probleem was met de benzinetemperatuur in de wagens van BMW-Sauber en Williams. Op basis hiervan kunnen de rijders voor die teams geschorst worden. Hierdoor zou Hamilton enkele plaatsen opschuiven in het wedstrijdklassement en zo toch nog wereldkampioen worden. De wedstrijdcommisarissen gingen echter niet tot sancties over en Raïkkönen behoudt zijn weredltitel. De teambaas van Hamilton liet het hier echter niet bij en ging in beroep tegen deze beslissing. Ook dit verhaal wordt ongetwijfeld nog vervolgd.

Wie dezer dagen één of andere sport beoefent, kan dus maar beter een goede advocaat en een uitstekend boekhouder onder de arm nemen. Wie kan al deze procedures, het gegoochel met punten en de schorsingen immers nog bijhouden? Hoeveel waarde heeft je overwinnig nog als je ze verkrijgt voor de rechtbank of als je ze pas een jaar later krijgt toegewezen? Je mag de overwinnig dan wel eerlijk verkregen hebben, zoals Pereiro, maar ik denk dat hij toch liever op de Champs-Elysées met de bloemen had kunnen zwaaien.

Geraakt door het nieuws

Nadat ik alle (of toch vele) nieuwsberichten in de krant gelezen heb, wacht er nog een kleine portie lectuur op mij : De dagelijkse column van de nieuwsbladredacteurs. Ook woensdag bladerde ik traditiegetrouw naar mijn dagelijkse uitsmijter, maar daar werd ik geraakt door het nieuws.

De redacteur met dienst schetste een portret van zijn moeder en enkele andere rusthuisbewoners. Aangezien ook ik jarenlang een rusthuisbezoeker was, herkende ik de situaties die hij beschreef. Eenzame bejaarden, verpleegsters die handen te kort komen en kamers die bij je vorige bezoek nog bewoond waren, blijken plots leeg te staan.

De column ontroerde mij niet alleen, maar ik besefte tegelijkertijd dat ik nog veel te leren heb. Het getuigt immers van een kunst om mensen met enkele pennetrekken te kunnen aanspreken .

Ik kijk alvast uit naar de volgende column.

Mama Milquet

Tussen het opstaan en het eerste lesuur in de ‘masterclass journalistiek’ (geen idee waaraan het duffe lokaal zijn naam heeft te danken) doorloop ik een strikt schema (koffie-hoofd onder de kraan-wandeling naar station-krant lezen op de trein-de Brusselse lucht opsnuiven en wakker worden). Een stap overslaan levert me keer op keer een verschrikkelijk ochtendhumeur op...

Toen ik deze ochtend rond negen uur bij de vierde fase van mijn ochtendritueel was aanbeland, viel mijn oog op een kop in Het Nieuwsblad: ‘Milquet liever mama dan minister’. Mijn eerste gedachte: ‘wanneer de komkommers groeien, leent blijkbaar élk onderwerp zich tot een artikel.' Aangesproken door de foto met het nogal dubbelzinnige onderschrift (‘Milquet is moeder van vier.') besloot ik het artikel te lezen. Het valt me op dat Madame Non voor één keer van een positievere zijde wordt getoond: ze is mama (en dus menselijk) en verliet zelfs de eerste reeks onderhandelingen om haar gewonde dochter in Zuid-Frankrijk bij te staan. Het artikel eindigt in een sfeer die meer bij de recente schetsen van de Franstalige politica passen: Milquet is niet alleen een trouwe mama, maar ook de bemoeizieke schoonmoeder van oranje-blauw.

Ook De Wever kwam vandaag als ouder in de media aan bod. Als er geen nieuws is, wordt plots alles interessant. De N-VA' er heeft de regeringsonderhandelingen voor enkele dagen ‘links laten liggen’, aldus De Standaard, om zijn vrouw tijdens de bevalling van hun vierde kind bij te staan. Het Laatste Nieuws verwoordt het nog sappiger:

De hoogzwangere echtgenote van Bart De Wever diende vanmorgen in het ziekenhuis te worden opgenomen voor de bevalling van een vierde telg. De bevalling zou op dit moment nog aan de gang zijn en verloopt in aanwezigheid van de N-VA-voorzitter.

Hopelijk geven de oranje-blauwe onderhandelaars gauw wat meer informatie prijs of we lezen binnenkort waar Leterme zijn sokken koopt, wat het favoriete beleg van De Crem is en hoeveel suiker Reynders in zijn koffie doet.

Armoede-ervaringsdeskundige

Eén op de zeven mensen in België is arm. Een ontnuchterende boodschap. Om de zes op zeven Belgen die wel boven de armoedegrens leven duidelijk te maken wat arm zijn betekent, kreeg Karen het woord in het VRT-journaal.

Karen werd aan ons voorgesteld als armoede-ervaringsdeskundige. Jawel, een ervaringsdeskudinge in de armoede. Nu heeft ondergetekende nogal snel de neiging zich te ergeren aan belachelijke woorden, en belachelijke eufemismen vormen daarbij een nog grotere bron van ergernis. Het woord 'armoede-ervaringsdeskudinge' - dat zelfs niet zonder een liggend streepje kan - kon dan ook onmogelijk aan mijn aandacht ontsnappen.

Bij mijn medebloggers kon ik mijn hart luchten. Niet iedereen begrijpt immers mijn frustratie. Germanisten zijn een ras apart. Sharon, die het bewuste journaal niet had gezien, vroeg meteen wat Karen dan wel gestudeerd had. Ik antwoordde in al mijn opwinding dat het hier niet om een naam voor een gediplomeerde ging, maar om een belachelijk eufemisme voor wat wij gewoon armen noemen.

Gelukkig wordt er ons, studenten in de journalistiek, vaak genoeg op gewezen dat berichten correct moeten zijn en dat checken en dubbelchecken een automatisme moet zijn.

Er bestaat wel degelijk een opleiding tot "ervaringsdeskundige in de armoede". Tijdens deze vier jaar durende opleiding ontwikkelen armen communicatieve en pedagogische vaardigheden. Vanuit hun ervaring met armoede kunnen ze dan meewerken aan armoedebestrijding.

Een mooi initiatief. Nu nog een mooie naam?

World wide web

Ik sluit als laatste dit bloggende Germanistentrio af.

Net als mijn collega-journalisten-in-spé verslind ik elke dag een grote portie actualiteit. Mijn mede-treinreizigers, vrienden en huisgenoten zullen opgelucht adem halen:

voortaan kan ik mijn bedenkingen en commentaren de wijde wereld van het web insturen.

In de ban van de media

Onder het toeziende oog van Ellen en Sharon, zal ik mijn bijdrage leveren aan een blog die jullie hopelijk in de ban van de media weet te houden.

Met een journalistieke opleiding als gemeenschappelijke factor is het waarschijnlijk onvermijdelijk dat de actualiteit hier ter sprake komt. Maar ook als Germanisten kunnen we vaak onze mond niet houden...

U hoort nog van ons!

Annelies

Welkom!

In dit eerste berichtje op deze gloednieuwe blog wil ik mij eerst even voorstellen. Ik ben Sharon Eeckhout en studeer dit jaar journalistiek aan de Erasmus hogeschool in Brussel.

Samen met enkele medestudentes zal ik hier een blog met journalistieke inslag proberen te maken. We moeten wel nog even uitzoeken, hoe die er gaat uitzien en welke onderwerpen we onder de loep zullen nemen. We hopen hier echter gauw een antwoord op te vinden en dan verblijden we jullie met ons eerste 'echte' bericht.

Tot gauw,
Sharon