Eindelijk heb ik het te pakken! Bloed, zweet en tranen heb ik ervoor gelaten, maar zaterdag mag ik het eindelijk afhalen : mijn rijbewijs. Twee pogingen had ik nodig om dit roze papiertje te bemachtigen. De eerste poging liep faliekant af, toen ik op de terugweg naar het examencentrum besloot om te gaan spookrijden. Vorige maandag was het lot mij gunstiger gezind. Zonder andere weggebruikers in levensgevaar te brengen, geraakte ik terug op de parking van het examencentrum. Daar sprak de examinator de volgende zaligmakende woorden : “Voor mij is dit een voldoende.” Ik moet hier wel mijn dank betuigen aan de oude dame op de fiets. Toen ik nietsvermoedend in een zone dertig beland was, belette zij mij om vijftig te rijden.
Om zeer uiteenlopende redenen zijn zowel mijn vrienden, mijn vader als ikzelf heel tevreden dat ik op tweeëntwintigjarige leeftijd eindelijk mijn rijbewijs behaald heb. Mijn vrienden, die al dachten dat ik altijd met de fiets zou blijven rijden, zijn vooral blij omdat ze er een nieuwe BOB bijhebben. Mijn vader is vooral opgetogen met zijn herwonnen zondagsrust. Het voorbije jaar hebben we op zondag immers talloze uren in de auto doorgebracht en dat liep niet altijd van een leien dakje. Stelt u zich de volgende situatie voor : een smalle straat waarin vele auto’s geparkeerd staan en waar tweerichtingsverkeer toegelaten is. Daar zonder kleerscheuren doorraken, is geen sinecure voor een onervaren automobilist. Mijn vader heeft waarschijnlijk meer dan één keer gedacht dat zijn laatste uur geslagen had of dat er op zijn minst een zijspiegel zou sneuvelen. We zijn dan ook verscheidene keren op voet van oorlog thuis gekomen.
Ikzelf ben vooral opgelucht, omdat ik nooit meer die vreselijke L op de achteruit moet plakken. In het verkeer heeft die L namelijk de werking van een rode lap op een stier. Automobilisten willen je zo vlug mogelijk voorbijrijden, want een leerling respecteert de verkeersregels en dat wekt natuurlijk wrevel op. Enkel een leerling houdt zich immers aan die belachelijke snelheidsbeperkingen en verleent voorrang van rechts. Ik denk dat ik meerdere chauffeurs geïrriteerd heb door mij braafjes aan de maximumsnelheid te houden en netjes te stoppen voor elke voetganger aan het zebrapad.
Maar beste mede-automoblisten, zaterdag ben ik in het bezit van mijn rijbewijs en vanaf dan zal ik nooit meer mijn richtingaanwijzers gebruiken als ik een rotonde afrijd, nooit meer stoppen aan een zebrapad en nooit meer voorrang van rechts verlenen. Want alles mag vanaf de dag dat je je rijbewijs haalt!
woensdag 2 januari 2008
woensdag 26 december 2007
Objectdieren
Dieren worden steeds vaker het slachtoffer van mooi verpakte dierenmishandeling. En dat op een moment dat dierenrechtenorganisaties de koude en regen aan stationsingangen, supermarkten en andere openbare plaatsen trotseren. Ze schreeuwen de ziel uit hun lijf om de edele delen van het varken of de lever van de gans te redden. Verborgen dierenmishandeling is zo subtiel, dat het makkelijk door de mazen van het Gaia- en Greenpeacenet kan kruipen.
Steeds vaker zie je minuscule honden als een sleutelhanger aan de tas van een meid op hoge hakken bengelen. Je reinste dierenmishandeling! Afgelopen weekend zag ik een hondje bijna stikken in een Louis Vuitton-tas. Het diertje snakte in zijn roze trainingspakje naar adem, terwijl zijn bazin in een bak met afgeprijsde nagellak rommelde. Op het eerste gezicht lijkt hier geen sprake te zijn van mishandeling: de donzige ratjes krijgen voldoende te eten en worden de hele dag door hun baasjes vergezeld. Neen het gaat hier niet om de ouderwetse vorm van dierenleed, waarbij sprake is van uitgemergelde honden die de hele dag in de tuin staan te janken. Het betreft een uiterst subtiele vorm, waarbij een dier tot een exclusief object -ja bijna tot een statussymbool- wordt gereduceerd.
De luxeobjecten worden in strakke topjes gekleed, met parfum bespoten en wekelijks in bad gestopt. Andere honden besnuffelen, in de modder rollen of in de plassen spelen, gaan aan de exclusieve diertjes voorbij. Hond zijn past nu eenmaal niet in een handtas waar honderden euro’s voor werden neergeteld. Een ander fenomeen dat ingaat tegen de rechten van het dier zijn de Martin Gaus-scholen, waar honden worden getraind om door tunnels te lopen en flik flakken uit te voeren zonder hun evenwicht te verliezen.
Nu zijn het niet alleen de gedomesticeerde familieleden van de wolf, die de afgelopen jaren hun vrijheid verloren. Reclame’s van kattenvoer doen mensen diep in hun portefeuille tasten om hun Sheba of Whiskas in huis te halen. Het kostbare wezentje wordt vervolgens van de buitenwereld afgesloten om het voor potentiële dieven te behoeden. De nagels –en de trots- van het dier moeten er ook aan geloven. Meubilair is niet tegen kattenklauwen bestand. Naast de traditionele huisdieren komen steeds vaker exotische exemplaren in mensenhanden terecht. Nachtdieren verliezen hun bioritme en warmwatervissen sterven in koude aquaria. Dieren worden dan misschien niet meer voor karren gespannen, maar is een leven als versiersel of attractie dan zoveel beter? De mens is van nature een egoïstisch wezen, dat de zwakkeren steeds naar zijn hand zal zetten. Het lastdier is in de 21ste eeuw een objectdier geworden.
Steeds vaker zie je minuscule honden als een sleutelhanger aan de tas van een meid op hoge hakken bengelen. Je reinste dierenmishandeling! Afgelopen weekend zag ik een hondje bijna stikken in een Louis Vuitton-tas. Het diertje snakte in zijn roze trainingspakje naar adem, terwijl zijn bazin in een bak met afgeprijsde nagellak rommelde. Op het eerste gezicht lijkt hier geen sprake te zijn van mishandeling: de donzige ratjes krijgen voldoende te eten en worden de hele dag door hun baasjes vergezeld. Neen het gaat hier niet om de ouderwetse vorm van dierenleed, waarbij sprake is van uitgemergelde honden die de hele dag in de tuin staan te janken. Het betreft een uiterst subtiele vorm, waarbij een dier tot een exclusief object -ja bijna tot een statussymbool- wordt gereduceerd.
De luxeobjecten worden in strakke topjes gekleed, met parfum bespoten en wekelijks in bad gestopt. Andere honden besnuffelen, in de modder rollen of in de plassen spelen, gaan aan de exclusieve diertjes voorbij. Hond zijn past nu eenmaal niet in een handtas waar honderden euro’s voor werden neergeteld. Een ander fenomeen dat ingaat tegen de rechten van het dier zijn de Martin Gaus-scholen, waar honden worden getraind om door tunnels te lopen en flik flakken uit te voeren zonder hun evenwicht te verliezen.
Nu zijn het niet alleen de gedomesticeerde familieleden van de wolf, die de afgelopen jaren hun vrijheid verloren. Reclame’s van kattenvoer doen mensen diep in hun portefeuille tasten om hun Sheba of Whiskas in huis te halen. Het kostbare wezentje wordt vervolgens van de buitenwereld afgesloten om het voor potentiële dieven te behoeden. De nagels –en de trots- van het dier moeten er ook aan geloven. Meubilair is niet tegen kattenklauwen bestand. Naast de traditionele huisdieren komen steeds vaker exotische exemplaren in mensenhanden terecht. Nachtdieren verliezen hun bioritme en warmwatervissen sterven in koude aquaria. Dieren worden dan misschien niet meer voor karren gespannen, maar is een leven als versiersel of attractie dan zoveel beter? De mens is van nature een egoïstisch wezen, dat de zwakkeren steeds naar zijn hand zal zetten. Het lastdier is in de 21ste eeuw een objectdier geworden.
donderdag 20 december 2007
Treinconversaties
Treinen. Ze rijden niet altijd even stipt. Zo heb ik deze week al elke morgen de aansluiting met mijn bus gemist. Gelukkig heb ik dan gezelschap dat samen met mij staat te bevriezen aan de bushalte. Anders zou ik niet zo positief blijven over het openbaar vervoer. En als milieubewuste mens kan je moeilijk anders. Wat voor zin heeft het om overal te verkondigen dat je geen papier mag verspillen, als je die kleine goede daad ongedaan maakt door koning auto te laten regeren. Nee, ik ben vastbesloten om binnen het jaar mijn rijbewijs te halen, om het dan zo weinig mogelijk te gebruiken. Afhankelijk zijn van anderen, past niet zo goed in mijn toekomstplan. Maar daarvoor zet ik mijn groene principes niet aan de kant. Als het kan, spoor ik.
Vertragingen hebben trouwens ook zo hun voordelen. Ik heb bijvoorbeeld nog geen enkele keer de trein gemist deze week. Niet toen de bus naar het station in de file stond, en niet toen ik weer eens te laat vertrokken was, omdat ik op het laatste nippertje toch nog die andere schoenen aan wou. En als je dan toch je trein mist, omdat je je mascara niet meteen vond, dan zeg je maar dat je trein een half uur vertraging had. Wie gelooft dat niet, met al die stakingen.
Bovendien is elke treinreis weer een geweldige inspiratiebron. Op de trein hoor je dan ook de gekste dingen. Ongewild volg je conversaties over zwangerschap en de details van de bevalling kunnen je onmogelijk ontgaan. De hele wagon moet weten hoeveel centimeters ontsluiting er was en of de vagina geknipt of gescheurd werd. Geprezen zij de vrouw die na zo’n filmische beschrijving nog romantische gedachten koestert en wegdroomt bij de gedachte aan een kindje.
Maar treingesprekken hoeven niet altijd huiveringwekkend of irritant te zijn. Gisterenavond hoorde ik een moeder vertellen dat haar zoontje besloten had om later homo te worden. Voor de zekerheid vroeg moederlief of haar zoontje wel wist wat dat was. “Ja, dat zijn twee papa’s in plaats van een mama en een papa.” De jongen was dus goed geïnformeerd. En hij had ook een grondige reden om voor het homohuwelijk te kiezen. “Meisjes schminken zich altijd en dat is zo vies om te kussen.” Voor zo’n gesprek wil je toch gerust je bus missen.
zondag 16 december 2007
Een witte kerst in het Witte Huis
Dat de elektriciteitsrekening van een gemiddeld Amerikaans gezin tijdens de wintermaanden hoog oploopt om de gloeiende herten, blozende kerstmannen en fonkelende fluolampjes de hele avond en nacht te laten branden, wist u waarschijnlijk al langer. Maar dat het Witte Huis ook kerstfilmpjes maakt, is u misschien nog niet bekend.
De VS zouden de VS niet zijn als ook de president niet aan het kerstgebeuren zou deelnemen. Sinds enkele jaren luidt het Witte Huis de kerstperiode in met een stevig stukje cinema. Dit jaar spelen niet alleen het gezin Bush en hun Schotse Terriër, Barney, een rol in de kerstprent, maar ook de Britse ex-premier Tony Blair.
De plot van de nieuwe Holiday in the National Park is eenvoudig: Barney droomt ervan om ‘park ranger’ te worden en krijgt daarbij de hulp van president Bush, zijn vrouw Laura en hun tweeling. Wanneer Barney zijn doel heeft bereikt, wordt hij door Blair gefeliciteerd: "Ik vind het altijd fijn als het goed gaat met de Schotten."
Barney en zijn zusje Miss Beazley speelden reeds in negen films: Barney Cam I (2002), Barney and Spot's Winter Wonderland (2003), Barney Reloaded (Barney Cam II, 2003), Where in the White House is Miss Beazley? (Barney Cam III, 2004), Barney has found Miss Beazley (2005), Barney and Miss Beazley's Spring Garden Tour (2005), A Very Beazley Christmas (Barney Cam IV, 2005), Barney's Holiday Extravaganza (Barney Cam V, 2006) en My Barney Valentine (2007).
Een fragment uit Holiday in the National Park kan u hier zien:
De andere Barneyfilms kan u bekijken op de officiële website van het Witte Huis: http://www.whitehouse.gov/barney/
De VS zouden de VS niet zijn als ook de president niet aan het kerstgebeuren zou deelnemen. Sinds enkele jaren luidt het Witte Huis de kerstperiode in met een stevig stukje cinema. Dit jaar spelen niet alleen het gezin Bush en hun Schotse Terriër, Barney, een rol in de kerstprent, maar ook de Britse ex-premier Tony Blair.
De plot van de nieuwe Holiday in the National Park is eenvoudig: Barney droomt ervan om ‘park ranger’ te worden en krijgt daarbij de hulp van president Bush, zijn vrouw Laura en hun tweeling. Wanneer Barney zijn doel heeft bereikt, wordt hij door Blair gefeliciteerd: "Ik vind het altijd fijn als het goed gaat met de Schotten."
Barney en zijn zusje Miss Beazley speelden reeds in negen films: Barney Cam I (2002), Barney and Spot's Winter Wonderland (2003), Barney Reloaded (Barney Cam II, 2003), Where in the White House is Miss Beazley? (Barney Cam III, 2004), Barney has found Miss Beazley (2005), Barney and Miss Beazley's Spring Garden Tour (2005), A Very Beazley Christmas (Barney Cam IV, 2005), Barney's Holiday Extravaganza (Barney Cam V, 2006) en My Barney Valentine (2007).
Een fragment uit Holiday in the National Park kan u hier zien:
De andere Barneyfilms kan u bekijken op de officiële website van het Witte Huis: http://www.whitehouse.gov/barney/
zaterdag 15 december 2007
Hoe moet het verder met Tom Vannoppen?
Begin deze week vielen er ontslagen bij veldritteam Sunweb-Projob. Niet alleen David Willemsens en Jonathan Page mogen op zoek naar een andere ploeg, ook Tom Vannoppen staat op straat. De Limburger, binnengehaald als één van de kopmannen van het team, kan de verwachtingen niet inlossen. Jurgen Mettepennigen kondigde eerder al aan dat hij zijn ploeg grondig zou wijzigen. Hij liet zich toen ontvallen dat hij Vannoppen als mens nog steeds waardeerde, maar dat hij hem als crosser niet langer in zijn team kon dulden.
Vannoppen streek bij Sunweb-Projob immers een riant loon op, maar de prestaties bleven uit. Nadat hij in 2002 vice-wereldkampioen veldrijden werd, voorspelden velen hem een mooie toekomst. Een nieuw Belgisch talent stond klaar om zich bij de top te voegen. Op enkele mooie prestaties na, kon Vannoppen niet veel potten breken in het veld. We moeten echter wel toegeven dat het niet makkelijk is om tegen talenten zoals Nys en Wellens te strijden.
De Limburger heeft echter zijn reputatie niet mee. Hij staat er om bekend graag een feestje te bouwen, ook tijdens het seizoen. Als de prestaties tegenvallen, wordt daar maar al te graag naar verwezen. Vorig seizoen kampte Vannoppen met een zware depressie, waardoor hij bijna niet aan veldrijden toekwam. Toen werd hij nog gesteund door Mettepenningen, maar ook voor hem is deze winter de maat vol. Ook nu presteert zijn kopman, door een val in veldrit van Ardooie, niet op een behoorlijk niveau.
Vannoppen reageerde ontgoocheld op zijn ontslag. Hij wil de volgende twee weken bewijzen dat zijn ontslag onterecht was. Deze namiddag behaalde hij een negentiende plaats in de veldrit in Essen, maar of dit genoeg is om mogelijke werkgevers te overtuigen, valt nog af te wachten. Vanaf januari kan hij wel terecht in de B-ploeg van Sunweb. Dit wil zeggen koersen bij de elites zonder contract voor een trui,een broek en een fiets. Vannoppen liet echter al weten dat hij een terugkeer naar de elites zonder contract niet ziet zitten. Een veldrijder met zoveel talent hoort daar inderdaad niet thuis. Hopelijk heeft zijn ontslag hem wakker geschud en krijgt hij zijn carrière weer op het juiste spoor.
Vannoppen streek bij Sunweb-Projob immers een riant loon op, maar de prestaties bleven uit. Nadat hij in 2002 vice-wereldkampioen veldrijden werd, voorspelden velen hem een mooie toekomst. Een nieuw Belgisch talent stond klaar om zich bij de top te voegen. Op enkele mooie prestaties na, kon Vannoppen niet veel potten breken in het veld. We moeten echter wel toegeven dat het niet makkelijk is om tegen talenten zoals Nys en Wellens te strijden.
De Limburger heeft echter zijn reputatie niet mee. Hij staat er om bekend graag een feestje te bouwen, ook tijdens het seizoen. Als de prestaties tegenvallen, wordt daar maar al te graag naar verwezen. Vorig seizoen kampte Vannoppen met een zware depressie, waardoor hij bijna niet aan veldrijden toekwam. Toen werd hij nog gesteund door Mettepenningen, maar ook voor hem is deze winter de maat vol. Ook nu presteert zijn kopman, door een val in veldrit van Ardooie, niet op een behoorlijk niveau.
Vannoppen reageerde ontgoocheld op zijn ontslag. Hij wil de volgende twee weken bewijzen dat zijn ontslag onterecht was. Deze namiddag behaalde hij een negentiende plaats in de veldrit in Essen, maar of dit genoeg is om mogelijke werkgevers te overtuigen, valt nog af te wachten. Vanaf januari kan hij wel terecht in de B-ploeg van Sunweb. Dit wil zeggen koersen bij de elites zonder contract voor een trui,een broek en een fiets. Vannoppen liet echter al weten dat hij een terugkeer naar de elites zonder contract niet ziet zitten. Een veldrijder met zoveel talent hoort daar inderdaad niet thuis. Hopelijk heeft zijn ontslag hem wakker geschud en krijgt hij zijn carrière weer op het juiste spoor.
zaterdag 8 december 2007
Vino houdt wielrennen voor bekeken
"Ik sla de deur dicht en ga weg", met die woorden kondigde Alexander Vinokourov zijn afscheid van de wielersport aan. De Kazak werd uit de Tour gezet,omdat hij betrapt was op bloeddoping. Toen ook de tegenexpertise positief bleek, wees zijn team Astana hem de deur. Toch blijft Vino vechten voor eerherstel, maar fietsen dat doet hij niet meer.
In 1998 maakte de blonde kazak zijn profdebuut bij de Franse Casinoploeg, maar pas in 2003 leerde de buitenwereld Alexander Vinokourov kennen. Hij won Parijs-Nice en droeg zijn zege op aan zijn landgenoot Andrei Kivilev, die tijdens de rittenwedstrijd zwaar ten val kwam en overleed. De anders zo koele en stille Vinokourov klom zwaar geëmotioneerd op het hoogste podiumtrapje en maakte duidelijk dat hij en Andrei voor altijd samen zouden rijden.
Vinokourov wou zijn land zo graag een eerste tourzege schenken, maar deze droom kon hij niet waar maken. In 2005 botste hij op een beresterke Lance Armstrong en in 2006 werd zijn Astana-team uit de Tour geweerd. Verschillende renners uit het team werden immers in verband gebracht met Operacion Puerto. In 2007 zou het nu of nooit zijn voor de Kazak, maar een val in de vijfde rit stak daar een stokje voor. Het was een mirakel dat de volledig ingepakte Kazak nog twee ritten won. Enkele dagen later, toen bleek dat Vino zijn overwinningen niet zuiver had behaald, brak de hel los.
Vino houdt zijn onschuld nog steeds staande en beweert dat hij er in geluisd werd. "Het was een complot", zegt de Kazak. "De Europeanen moesten niets van de Kazakken van Astana weten." Als wielerfan hoop je samen met Vino dat hij gelijk heeft en dat hij niet de zoveelste dopingzondaar is, maar in feite kan je er niet omheen : na Ullrich en Basso is er weer een ster uit het wielerfirmament naar beneden gedonderd.
In 1998 maakte de blonde kazak zijn profdebuut bij de Franse Casinoploeg, maar pas in 2003 leerde de buitenwereld Alexander Vinokourov kennen. Hij won Parijs-Nice en droeg zijn zege op aan zijn landgenoot Andrei Kivilev, die tijdens de rittenwedstrijd zwaar ten val kwam en overleed. De anders zo koele en stille Vinokourov klom zwaar geëmotioneerd op het hoogste podiumtrapje en maakte duidelijk dat hij en Andrei voor altijd samen zouden rijden.
Vinokourov wou zijn land zo graag een eerste tourzege schenken, maar deze droom kon hij niet waar maken. In 2005 botste hij op een beresterke Lance Armstrong en in 2006 werd zijn Astana-team uit de Tour geweerd. Verschillende renners uit het team werden immers in verband gebracht met Operacion Puerto. In 2007 zou het nu of nooit zijn voor de Kazak, maar een val in de vijfde rit stak daar een stokje voor. Het was een mirakel dat de volledig ingepakte Kazak nog twee ritten won. Enkele dagen later, toen bleek dat Vino zijn overwinningen niet zuiver had behaald, brak de hel los.
Vino houdt zijn onschuld nog steeds staande en beweert dat hij er in geluisd werd. "Het was een complot", zegt de Kazak. "De Europeanen moesten niets van de Kazakken van Astana weten." Als wielerfan hoop je samen met Vino dat hij gelijk heeft en dat hij niet de zoveelste dopingzondaar is, maar in feite kan je er niet omheen : na Ullrich en Basso is er weer een ster uit het wielerfirmament naar beneden gedonderd.
donderdag 29 november 2007
Nostalgie op de televisie
'Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk. Ik ben behoorlijk vrolijk, zo vrolijk was ik nooit.'
Neen, dit is geen citaat van Leterme die blij is dat de communautaire eindmeet eindelijk in zicht is, maar de woorden van de donzige en moedige eend A. J. Kwak. Vraagt u zich ook af hoe de begin- en de eindtune van de jeugdserie Alfred Jodocus Kwak ook alweer klonken? Hoe het verhaal ging? En wie de personages waren? Een antwoord op al deze vragen vindt u op, de naam spreekt voor zich, het Jeugdsentimentportaal.
De maker van de website kreeg zeven jaar geleden het idee om al zijn geliefde tekenfilms samen te brengen, omdat er toen nauwelijks online informatie over te vinden was. Vandaag biedt het Jeugdsentimentportaal de bezoeker een flinke portie nostalgie aan: tekenfilms, jeugdseries en poppenseries van de jaren 70, 80 en 90 werden voor u geïnventariseerd en van de nodige afbeeldingen, liedjesteksten en weetjes voorzien. Boes, De Snorkels, Bouli, David de kabouter, Seabert, Babar,... Echt elke Tv-jeugdherinnering is op de website terug te vinden!
Voor u bestudeerd en goedgekeurd: http://www.jeugdsentimentportaal.net/
En omdat de sneeuwman, in tegenstelling tot de kerstman, dit jaar best wat vroeger mag komen: http://www.youtube.com/watch?v=FYXFSwlWxfI
Neen, dit is geen citaat van Leterme die blij is dat de communautaire eindmeet eindelijk in zicht is, maar de woorden van de donzige en moedige eend A. J. Kwak. Vraagt u zich ook af hoe de begin- en de eindtune van de jeugdserie Alfred Jodocus Kwak ook alweer klonken? Hoe het verhaal ging? En wie de personages waren? Een antwoord op al deze vragen vindt u op, de naam spreekt voor zich, het Jeugdsentimentportaal.
De maker van de website kreeg zeven jaar geleden het idee om al zijn geliefde tekenfilms samen te brengen, omdat er toen nauwelijks online informatie over te vinden was. Vandaag biedt het Jeugdsentimentportaal de bezoeker een flinke portie nostalgie aan: tekenfilms, jeugdseries en poppenseries van de jaren 70, 80 en 90 werden voor u geïnventariseerd en van de nodige afbeeldingen, liedjesteksten en weetjes voorzien. Boes, De Snorkels, Bouli, David de kabouter, Seabert, Babar,... Echt elke Tv-jeugdherinnering is op de website terug te vinden!
Voor u bestudeerd en goedgekeurd: http://www.jeugdsentimentportaal.net/
En omdat de sneeuwman, in tegenstelling tot de kerstman, dit jaar best wat vroeger mag komen: http://www.youtube.com/watch?v=FYXFSwlWxfI
Abonneren op:
Posts (Atom)
